Voor mij zat mijn vrouw in een rolstoel, en naast haar zaten mijn ouders, mijn schoonouders en de verpleegster die we in dienst hadden.
Op de tafel lagen een telefoon, een usb-stick en een stapel foto’s die met een verborgen camera waren gemaakt. De foto’s toonden details over zijn activiteiten van de afgelopen zeven dagen.
Niemand sprak. Met een zucht vertrokken mijn schoonmoeder en schoonvader zwijgend. En mijn vrouw zei met een heldere, zij het schorre stem:
—Je kunt gaan. Vanaf nu heb ik geen man meer nodig die alleen een lichaam is en geen ziel.
Ik deed een stap achteruit, mijn handen trilden, en hijgde: « Kun je… kun je nu opstaan? »
Ze glimlachte bitter. « Ik heb de afgelopen twee maanden gewerkt aan mijn opsta-techniek. Ik had alleen niet verwacht dat jij degene zou zijn die krukken nodig had. »
GERELATEERDE ARTIKELEN
