Hij liep verder.
Het bleek dat de baby niet van hem was.
Clara schreef haar excuses aan.
Ze wist niet dat hij getrouwd was.
Hij had ook tegen haar gelogen.
Ik antwoordde:
« Het is niet jouw schuld.
Ik hoop dat je vrede vindt en een leven zonder leugens. »
Want soms is de andere vrouw niet de slechterik.
Ze is gewoon het zoveelste slachtoffer van een man die verslaafd is aan bedrog.
Die nacht – een onderbroekje?
Klein. Raar.
Maar dat was het moment waarop ik stopte met smeken om antwoorden en op zoek ging naar mijn eigen antwoorden.
Ik woon nu alleen.
Ik decoreer zoals ik wil.
Geen rare parfums. Geen afgesloten lades.
Dante en ik bewegen langzaam.
Zijn dochter is de zon.
Op zondag bakken we pannenkoeken.
Er is stilte.
Vreugde.
Lucht.
Op een nacht op mijn balkon vroeg Mira:
“Heb je er spijt van dat je hem niet meteen hebt geconfronteerd?”
Ik glimlachte.
« Nee. Als ik dat deed, zou hij liegen.
Die nacht gaf me helderheid.
Het gaf me controle. »
Want soms is stilte de luidste schreeuw.
En weggaan is de krachtigste zin die je ooit zult uitspreken.
Genezing begint op het moment dat je stopt met het accepteren van kruimels –
wanneer je eindelijk tegen jezelf zegt: ik verdien de hele verdomde taart.
