Ze sleepten haar over de vijver. Ze ondervroegen Luke. Maar Laura was weg, als de wind die door droge maïsstengels waaide.
En met haar verdwenen de helderheid in moeders stem, de vastberadenheid in vaders houding en het ritme dat ooit ons gezin bij elkaar hield.
Tien lange jaren verstreken langzaam.
Ik verhuisde naar Laura’s kamer en pakte haar spullen in, maar ik opende de dozen nooit.
Op een regenachtige ochtend, terwijl ik naar een oude foto zocht, vond ik een brief, verstopt op zolder.
Mijn naam stond op de cover. De datum kwam overeen met de dag van zijn verdwijning.
Laura vertelde me alles: ze was zwanger, bang en voelde zich helemaal alleen.
Hij had het aan niemand verteld. Zelfs niet aan Luke.
