Mason haalde zijn schouders op met een flauwe glimlach. « Soms heeft een baby niets ingewikkelds nodig. Ze moeten zich gewoon veilig voelen. »
Terwijl het vliegtuig stabiliseerde, gebaarde Henry dat Mason naast hem moest komen zitten. Nora rustte comfortabel tussen hen in, haar oogleden zwaar van de slaap. Op gedempte toon begon de jongen zijn verhaal te vertellen.
Hij groeide op in een bescheiden buurt in Philadelphia, opgevoed door een alleenstaande moeder die lange diensten draaide in een klein café. Geld was altijd schaars, maar Mason had een buitengewoon talent voor wiskunde en probleemoplossing. Terwijl andere kinderen hun middagen op de speelplaats doorbrachten, vulde hij doorzochte notitieboekjes met getallen, vergelijkingen en abstracte ideeën.
Ik ga naar Zürich, legde hij uit, om mee te doen aan de International Math Challenge. Mijn gemeenschap heeft genoeg geld ingezameld voor mijn reis. Ze zeggen dat als ik goed presteer, het misschien de deur opent naar beurzen, misschien wel een toekomst die ik me nooit had durven voorstellen.
Henry bekeek hem en zag echo’s van zijn eigen jeugd in de vastberadenheid van Masons kaaklijn en de constante vlam in zijn ogen. Hij was opgeklommen van een bescheiden afkomst tot een wereldleider, en hier was een jongen met dezelfde rauwe ambitie en vindingrijkheid. « Je doet me aan mezelf denken, » mompelde hij.
Na de vlucht stond Henry erop dat Mason dichtbij bleef. De jongen woonde vergaderingen bij, soms rustig observerend, soms oplossingen op servetjes noterend. Zijn genialiteit werd duidelijk voor iedereen die hem ontmoette.
Tijdens de wedstrijd verbaasde Mason de jury. Hij loste niet alleen de meest complexe problemen op, maar illustreerde ze ook met voorbeelden uit de echte wereld: de mechanica van het vliegen, patronen van de wereldhandel, zelfs het slaapritme van een pasgeborene. Er klonk applaus en toen de gouden medaille om zijn nek werd gedrapeerd, keek hij naar Henry, die Nora vasthield, en voelde een herkenning die hij nog nooit eerder had gekend.
Die avond nodigde Henry Mason uit voor een etentje in een rustig restaurant met uitzicht op de stad. Nora, inmiddels opgewekt, strekte haar kleine handjes uit naar de jongen die haar ooit midden in haar vlucht had gekalmeerd. Henry hief zijn glas, zijn stem trilde lichtjes.
Mason, die nacht heb je mijn dochter gered, maar je hebt me meer gegeven dan dat. Je hebt me eraan herinnerd wat er echt toe doet, zei hij. Je bent niet alleen getalenteerd. Je bent familie.
Mason verstijfde, met de vork halverwege zijn mond. Familie?