Het beeld werd duidelijker: Derrick had Emily waarschijnlijk gevonden. Misschien had hij haar bedreigd. Misschien iets ergers. En om haar ongeboren kind te beschermen, was ze gevlucht. Haar identiteit veranderd. Verdwenen.
Maar hoe is Luca dakloos geworden?
Briggs ontdekte de laatste, verwoestende wending. Twee jaar geleden werd Emily dood gewaand. Een lichaam spoelde aan in een nabijgelegen baai: even groot, en in vergelijkbare kleding, als Emily droeg op de dag dat ze verdween. De autoriteiten sloten de zaak. Maar het lichaam werd nooit officieel geïdentificeerd. Tandheelkundige gegevens werden nooit vergeleken. Zij was het niet.
James’ volgende aanwijzing kwam van Carla, de vrouw die ooit het asiel runde waar Emily woonde. Nu ze wat ouder is, herinnert ze zich Emily heel goed.
« Ze was doodsbang, » zei Carla. « Ze zei dat er een man achter haar aan zat. Ik hielp Luca bij de bevalling. Maar op een nacht… verdween ze gewoon. Ik was altijd bang dat iemand haar zou vangen. »
James was sprakeloos.
Toen kwam de doorbraak.
Een vrouw die in Portland, Oregon, werd gearresteerd voor winkeldiefstal, voldeed aan Emily’s beschrijving. Haar vingerafdrukken activeerden het alarm in een vermissingszaak die tien jaar terugging.
James vloog die nacht weg.
In het detentiecentrum keek hij uit het raam naar een bleke, magere vrouw met ogen vol verdriet. Ze was oud, broos, maar onmiskenbaar zichzelf.
Emilie.
Ze draaide zich langzaam om. Haar hand trilde toen ze het glas raakte. Tranen stroomden over haar wangen.
« Ik dacht dat je weg was, » fluisterde James.
« Ik moest hem beschermen, » snikte ze. « Derrick vond me. Ik ben weggelopen. Ik wist niet wat ik moest doen. »
James deed er alles aan om haar vrij te pleiten. Hij bracht haar naar huis. Hij vond een therapeut voor haar. En het allerbelangrijkste: hij hielp haar Luka te vinden.
Toen Luca haar zag, zei hij niets. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar stevig.
Na tien jaar van onderduiken, angst en onzekerheid, wierp Emily zich in de armen van haar zoon en huilde.
