Het beeld werd duidelijker: Derrick had Emily waarschijnlijk gevonden. Misschien had hij haar bedreigd. Misschien erger. En om haar ongeboren kind te beschermen, was ze weggelopen. Ze had haar identiteit veranderd. Ze was verdwenen.
Maar hoe was Luca dakloos geworden?
Briggs ontdekte een laatste, verwoestende wending. Twee jaar geleden werd Emily dood verklaard. Er was een lichaam aangespoeld in een nabijgelegen baai: dezelfde maat, vergelijkbare kleding als Emily droeg op de dag dat ze verdween. De autoriteiten sloten de zaak. Maar het lichaam werd nooit officieel geïdentificeerd. Tandheelkundige gegevens werden nooit gematcht. Zij was het niet.
James’ volgende tip kwam van Carla, de vrouw die ooit het asiel runde waar Emily verbleef. Nu ze wat ouder is, herinnerde ze zich Emily nog heel goed.
« Ze was doodsbang, » zei Carla. « Ze zei dat er een man achter haar aan zat. Ik heb Luca helpen bevallen. Maar op een nacht… verdween ze gewoon. Ik was altijd bang dat iemand haar zou vangen. »
James was sprakeloos.
Toen kwam de doorbraak.
Een vrouw die in Portland, Oregon, werd gearresteerd voor winkeldiefstal, voldeed aan Emily’s beschrijving. Haar vingerafdrukken activeerden een alarm in de tien jaar oude vermissingszaak.
James vloog die nacht weg.
In het detentiecentrum keek hij door het raam naar een bleke, magere vrouw, haar ogen vol verdriet. Ze was oud, broos, maar onmiskenbaar haarzelf.
« Emilie. »
Ze draaide zich langzaam om. Haar hand trilde toen ze het glas raakte. Tranen stroomden over haar wangen.
« Ik dacht dat je weg was, » fluisterde James.
« Ik moest hem beschermen, » snikte ze. « Derrick vond me. Ik rende weg. Ik wist niet wat ik moest doen. »
James deed er alles aan om haar vrij te pleiten. Hij bracht haar naar huis. Hij vond een therapeut voor haar. En het allerbelangrijkste: hij herenigde haar met Luca.
Toen Luca haar zag, zei hij niets. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar stevig.
Emily viel na tien jaar van onderduiken, angst en onzekerheid in de armen van haar zoon en huilde.
