Het leven is hard en soms voelt het alsof de wereld een vurige plek is. Maar zo nu en dan kom je iemand tegen die je eraan herinnert dat vriendelijkheid en medeleven overal om ons heen zijn. Deze kleine, krachtige daden kunnen een enorme impact hebben en echt goede mensen voortbrengen.
De maaltijd die alles veranderde
Ik groeide op in extreme armoede. Ik zal nooit vergeten hoe ik op dertienjarige leeftijd werd uitgenodigd voor het avondeten bij mijn klasgenoten thuis. Toen ik aan tafel ging zitten, werden mijn ogen groot bij de aanblik van een heerlijke roastbeef. Het water liep me in de mond toen ik de nasleep ervan zag. Ik begon gretig te eten, maar de indringende blik van mijn vrienden deed me stilstaan.
« Heb je echt zo’n kleinigheidje gezegd? Dat is een bevel! »
Voordat ik wegging, schepte ik mijn bord helemaal vol. Het leek erop dat hij het begreep, want hij had het al tien keer voor me gedaan. Ontroerd en diep ontroerd. Ik genoot van elke hap van het heerlijke eten en de warmte, zo erg zelfs dat ik het gevoel had dat de hele tafel me de hele tijd aanstaarde.
De volgende dag was ze geschokt toen ze op school optraden. De moeder van mijn vriendin, mevrouw Cooper, was bij ons thuis! Ze had onze moeder nog nooit eerder gezien en ik zag dat haar wangen rood waren van schaamte.
« Mevrouw Cooper, u houdt van bakken, dus u hebt er vandaag een paar voor ons meegebracht. » Ik liep de keuken in en zag dat onze koelkast vol stond met vers, heerlijk eten. Mijn moeder was verlegen en beschaamd, maar ze kon haar vreugde niet onderdrukken.
Die simpele maaltijd markeerde het begin van een vriendschap. De Coopers raakten bevriend met mijn ouders, en wat begon als een simpele maaltijd, groeide uit tot iets heel bijzonders.
Aanbiedingen voor een vreemde
Jaren later, na het afronden van mijn basisopleiding, keerde ik met Kerstmis terug naar huis. Toen we op het vliegveld aankwamen, kreeg ik te horen dat de vlucht overboekt was en dat er maar één stoel beschikbaar was. Het stel maakte vooral ruzie over wie de stoel mocht gebruiken.
De man zei tegen zijn vrouw: « Het is jouw familie, dus je mag de extra stoel gebruiken. Ik neem later wel een andere vlucht. »
Toen liep de vrouw weg en vroeg waar ik naartoe ging. Ik vertelde haar dat ik naar huis ging om mijn familie en de zwangere vrouw te bezoeken. Ik vroeg de kassière meteen om me de laatste beschikbare stoel te sturen.
« Niet iedereen is er kapot van, ook al was dit de laatste kerst die mijn vader bij ons doorbracht. » Deze ene vriendelijke daad, die me bevrijdde van mijn familie, bespaarde me kostbare tijd.
De geheime vrijgevigheid van een arts
Mijn vader is oncoloog. Hij stelde zich ten doel om één keer per jaar vrijwilligerswerk te doen in een klein ziekenhuis in een klein stadje. Mensen kwamen bij hem met pijn, en hij schreef hen vaak basismedicijnen voor. Maar hij vertelde hem vaak dat ze die niet konden betalen.
