Een bittere lach ontsnapte me.
« Dat heb ik nooit gezegd. Ze hebben me expres van je afgesneden. Ze hebben me niet eens verteld dat opa ziek was tot het te laat was. Ze zeiden dat de dienst vandaag om één uur was. Maar toen ik bij de kerk aankwam, was die leeg. »
Herkenning viel als een zware schaduw over haar gezicht.
« De dienst was om negen uur, » fluisterde ze. « Iedereen heeft te horen gekregen dat je ervoor gekozen had niet te komen. Dat het je niets kon schelen. »
De waarheid breekt door
De gedachte verpletterde me – hij was overleden in de overtuiging dat ik niet van hem hield. De woorden barstten uit mijn borst in een gesmoorde kreet terwijl ik op mijn knieën viel en mijn gezicht in haar schoot begroef.
« Nu weten we de waarheid, » mompelde oma, terwijl ze door mijn haar streek. « Nu weten we het, Emily. »
Tranen stroomden over haar wangen, maar in haar ogen zag ik iets veranderen: een nieuw vuur, een stille vastberadenheid.
Ze liep weer naar binnen en ik volgde. Haar handen trilden toen ze naar de oude draaitelefoon reikte en uit haar hoofd een nummer draaide.
« Betty? Ja, ik ben het. Ik heb jullie, Jacob en Vanessa hier meteen nodig. Nee, het kan niet wachten. Ik ben er binnen een uur. »
Ze legde de hoorn neer, haar gezicht kalm maar haar stem strak van ingehouden woede. Ze draaide zich naar me toe.
« De advocaat zal er ook zijn, » zei ze vastberaden. « Je grootvader… hij heeft iets achtergelaten dat gelezen moet worden. Voor iedereen. »
Het lezen van het testament
