« Nu. » Ik wil geen nieuw leven beginnen met compromissen en stilte. Als je me vandaag niet kunt steunen, geloof ik niet dat je dat later zult doen.
Rustig.
Eliza deed haar sluier af en gooide hem op de grond. Ze draaide zich naar haar ouders.
Bedankt voor alles. Voor jullie liefde, geduld en vertrouwen in mij. Dat is wat familie betekent.
Haar moeder barstte in tranen uit. Haar vader omhelsde haar stevig. Een van haar ooms hief zijn glas:
– Voor Eliza. Voor haar moed en omdat ze zichzelf is!
Het publiek barstte in applaus uit. Sommigen stonden op. Anderen huilden. Zelfs het orkest begon een delicate melodie te spelen.
Eliza wilde weggaan, maar Kate hield haar tegen.
« Waar ga je heen? »
– Ga de frisse lucht in. Vind jezelf.
« Je was geweldig. » Als je wilt, laten we dan samen gaan. Of misschien… op onze eigen manier?
Die dag lachte Eliza voor het eerst.
– laten we gaan.
Bij de deur rende een jongen naar haar toe met een madeliefje in zijn hand dat hij van een kerstversiering had geplukt:
“Voor jou, prinses.”
“Bedankt, jongen.
Olivier keek hen na, maar bewoog niet. Marianne veegde de restjes crème van haar gezicht en fluisterde:
« En jij doet helemaal niets? »
« Nee, mam. Voor het eerst in mijn leven weet ik dat hij gelijk heeft.
Hij stond op en vertrok zonder een woord te zeggen.
