Ze bewoog zich echter met de snelheid en nauwkeurigheid van een roofdier. Met een slimme draai van haar lichaam belandde de aanvaller wankelend op de grond. De derde viel kreunend van de pijn neer na nog een elleboogstoot en een sprong.
De rovers schreeuwden en vloekten terwijl ze een voor een vielen. Ze begonnen te schreeuwen van pijn en angst terwijl ze lachten.
De laatste deed rillend een stap achteruit:
Wie ben je eigenlijk?
Nadat ze haar jasje had gladgestreken en zichzelf had verzameld, zei de vrouw ijzig:
Kapitein van de speciale troepen.
Rustig.
Haar collega’s arriveerden een paar minuten later ter plaatse. Nadat ze verslagen waren, werden de bandieten naar het politiebureau gebracht. Nadat ze voorzichtig waren opgetild, werd de oudere man naar het ziekenhuis gebracht.
De oude man hield haar hand vast en zei voordat hij vertrok:
Ik ben dankbaar; je hebt mijn leven gered.
De uitdrukking op het gezicht van de vrouw bleef kalm en knikte slechts. Dit was onderdeel van haar verantwoordelijkheid, geen prestatie.
