Dit was niet zomaar verraad; het was een opzettelijke en methodische vernietiging van haar leven. Haar ergste angsten waren uitgekomen. Hans verborg niet zomaar iets; hij had een sinister plan bedacht om haar te beroven terwijl ze sliep.
Maar waarom? Was het geld? Hebzucht? De wens om aan hun leven samen te ontsnappen? Hij herinnerde zich elk detail: de namen van de bestanden die hij kopieerde, de documenten die hij fotografeerde, de map die hij in de map bewaarde. Toen hij klaar was, keek hij nerveus de kamer rond, alsof hij haar aanwezigheid voelde. Toen keerde hij voorzichtig terug naar de slaapkamer.
Anna kroop onder de dekens en veinsde weer te slapen. Haar hart bonsde zo hard dat ze bang was het te horen. Ze voelde hem over zich heen leunen, haar haar strelen en mompelen: « Slaap lekker, lieverd, alles is onder controle. » De woorden, ooit teder, druipten nu van dreiging en bezorgden haar rillingen van walging.
Anna wachtte tot Hans’ gesnurk weerkaatste van de bank in de woonkamer, en het zwakke gezoem van de televisie zijn bewegingen overstemde. Ze lag wakker, haar gedachten raasden door het huis en verzamelden de fragmenten van zijn verraad. De volgende ochtend, nadat hij naar zijn werk was vertrokken, belde ze Clara vanuit de veiligheid van zijn kantoor, haar stem brak van urgentie.
« Het is waar, » zei hij, terwijl hij moeite had zijn kalmte te bewaren. « Hans bedriegt me. Ik zag hem gisteravond mijn laptop doorzoeken, mijn documenten stelen en mijn bankrekeningen hacken. »
Hij probeert zelfs een lening op mijn naam af te sluiten. Clara’s stem was vastberaden en sneed door Anna’s paniek heen. « Dit is serieus, Anna. »
Je moet nu handelen. Zoek een advocaat, iemand die je beschermt. « Ik heb al contact opgenomen met Friedrich Miller, » zei Anna, terwijl ze de telefoon pakte.
Ik ontmoet hem vandaag. Ik kom naar je toe, zei Clara. We pakken je spullen in en halen je daar weg…
Clara arriveerde in minder dan een uur, gewapend met een sporttas, een paar dozen en een ijzersterke vastberadenheid. « Wat is dit allemaal? » vroeg Anna wezenloos, terwijl ze door haar spullen rommelde. « Alles wat je nodig hebt om opnieuw te beginnen, » antwoordde Clara vastberaden.
Paspoorten, eigendomsbewijzen, sieraden, contant geld – alles wat Hans maar kon gebruiken. We geven hem geen enkel voordeel. Ze handelden snel en verzamelden Anna’s belangrijkste documenten.
Haar paspoort, trouwakte en de eigendomsbewijzen van haar appartement en auto. Ze pakte de erfstukketting van haar grootmoeder in, een delicate gouden ketting die altijd al een talisman voor haar was geweest. En een klein noodfonds, verstopt in een afgesloten kistje.
Clara doorzocht Anna’s bureau en controleerde of er geen vertrouwelijke documenten lagen. « Bewaar de originelen bij mij thuis, » adviseerde Clara, terwijl ze haar reistas dichtritste. « Ik heb een kluis; hij komt er niet bij. »
Anna knikte en klampte zich vast aan Clara’s onvoorwaardelijke steun als een reddingslijn. Nu haar bezittingen veilig waren, begon een fragiel gevoel van controle zich over haar te verspreiden. Hoewel de last van Hans’ verraad haar nog steeds kwelde.
Ze zaten even in het stille appartement, onuitgesproken angsten hingen in de lucht. « Ik kan niet geloven dat dit gebeurt, » fluisterde Anna, haar stem brak. « Ik vertrouwde hem, Clara, ik hield van hem. »
