“Laat ze gaan. We hebben opnames, sms-berichten, berichten op sociale media en Walters eigen woorden. Ze hebben niets anders dan Gregory’s gevoel van superioriteit.”
De rechtszitting vond twee weken later plaats. Gregory verscheen in een versleten pak dat ik herkende als minstens vijf jaar oud – blijkbaar het enige pak dat hij nog bezat en dat ik niet had ingepakt. Zijn advocaat, een nerveuze man genaamd Howard, die duidelijk wist dat zijn cliënt ter dood was veroordeeld, probeerde te beargumenteren dat Gregory de bepalingen van het testament verkeerd had begrepen, dat de clausule die mijn toestemming vereiste onduidelijk was en dat de straf te zwaar was.
De rechter, een vrouw van in de zestig genaamd Beverly Harrison, luisterde met steeds groter wordend ongeduld toe hoe Howard stotterend zijn argumenten naar voren bracht. Eindelijk stak ze haar hand op.
“Meneer Howard, kunt u mij alstublieft uw standpunt uitleggen? Uw cliënt heeft 33 miljoen dollar geërfd onder één simpele voorwaarde: de toestemming van zijn vrouw voor grote transacties. Klopt dat?”
“Ja, Uwe Majesteit, maar…”
“En in plaats van aan die voorwaarde te voldoen, zette hij zijn vrouw het huis uit, vertelde haar dat ze waardeloos was, bood haar 50.000 dollar aan om stilletjes te vertrekken, en gaf vervolgens 8 miljoen dollar uit aan luxeartikelen terwijl hij probeerde haar te dwingen haar rechten op te geven. Klopt dat ook?”
“Edele rechter, mijn cliënt was in rouw.”
“Uw cliënt was een idioot,” zei rechter Harrison, terwijl hij Gregory met onverholen minachting aankeek. “Meneer Thompson, uw vader heeft u een fortuin nagelaten met één voorwaarde: dat u uw vrouw met respect en zorg behandelt. U was niet in staat om zelfs aan die minimale eis te voldoen. De sanctiebepaling is duidelijk, juridisch correct en zal volledig worden gehandhaafd.”
Ze bekeek haar papieren.
“75% van de gehele nalatenschap van Walter Thompson zal binnen 30 dagen worden overgedragen aan Evelyn Thompson. De resterende 25% zal worden verdeeld onder de in het testament genoemde goede doelen. Begrijpt u dat?”
Het zag ernaar uit dat Gregory ziek was.
“Edele rechter, alstublieft. Ik heb een fout gemaakt. Het spijt me. Geef me alstublieft nog een kans.”
“Nog een kans, maar waarvoor? Om meer geld uit te geven dat u niet hebt? Om uw vrouw nog meer te minachten? Nee, meneer Thompson. U hebt uw kans gehad en u hebt die op spectaculaire wijze verspeeld. De rechtbank oordeelt dat u willens en wetens de bepalingen van het testament van Walter Thompson hebt geschonden. De clausule inzake schadevergoeding wordt geactiveerd. Zaak gesloten.”
Ze sloeg met de hamer en de zaak was afgehandeld.
Gregory probeerde me te benaderen toen we de rechtszaal verlieten, maar Lawrence ging tussen ons in staan.
“Mijn cliënt heeft niets tegen u te zeggen. Alle verdere communicatie verloopt via mij.”
‘Evelyn, alsjeblieft,’ galmde Gregory’s stem door de gang. ‘We kunnen dit nog goedmaken. Ik hou van je. Ik ben nooit gestopt met van je te houden.’
Ik draaide me om en keek hem nog een laatste keer aan. Hij zag er gebroken uit, wanhopig, totaal anders dan de zelfverzekerde man die me twee maanden eerder mijn huis uit had gezet. Ik voelde niets. Geen voldoening, geen medelijden, geen woede. Alleen een immense, vredige leegte waar ooit mijn liefde voor hem was geweest.
“Je hebt nooit van me gehouden, Gregory. Je hield van wat ik voor je deed. Dat is een verschil. Je vader heeft je dat proberen bij te brengen. Het is niet mijn taak om dat te blijven proberen.”
Ik vertrok en keek niet meer achterom.
De overdracht van de bezittingen duurde precies 30 dagen, zoals rechter Harrison had bevolen. Ik zag de bedragen in mijn rekeningen verschijnen: aandelen, de opbrengst van de verkoop van het jacht en de auto die Gregory had gekocht, de waarde van alles wat hij had gekocht met wat nu mijn geld was.
Het totale bedrag, na aftrek van juridische kosten en donaties, bedroeg 24 miljoen dollar.
Het huis in Los Angeles dat Gregory probeerde te kopen? De verkoop werd nietig verklaard en hij werd aangeklaagd wegens contractbreuk. Hij schikte voor 200.000 dollar die hij niet had, waardoor hij diep in de schulden kwam. Een jacht, een auto, een horloge – alles werd geveild om zijn schuldeisers af te betalen.
Denise gaf hem de schuld van alles en beweerde dat hij had beloofd voor haar te zorgen als ze de erfenis zou ontvangen. Hun relatie, die al zo zwaar onder druk stond, stortte volledig in toen het geld verdween. Ze verhuisde naar een andere staat en, zoals ik van gemeenschappelijke vrienden hoorde, weigerde ze nog met hem te praten.
Gregory verhuisde uiteindelijk naar een klein appartement in Tacoma, waar hij een middenmanagementfunctie bekleedde bij een logistiek bedrijf dat hij, uit medelijden, had overgenomen van een oude vriend van zijn vader. Zijn sociale media werden stil. Vrienden die hem hadden gefeliciteerd met zijn vrijheid verdwenen toen hij het zich niet meer kon veroorloven om met hen af te spreken.
Ik heb eindelijk mijn huis in Seattle verkocht. Te veel nare herinneringen. Ik kocht een kleiner huis met uitzicht op de oceaan in Portland en begon weer met therapie. Ik was verbaasd hoe snel ik mijn oude vaardigheden weer terugkreeg. Ik heb ook een stichting opgericht ter nagedachtenis aan Walter om slachtoffers van ouderenmishandeling te helpen – ik wist dat hij daar blij mee zou zijn.
Zes maanden na de rechterlijke uitspraak ontving ik mijn laatste bericht van Gregory. Een handgeschreven brief, bezorgd via Lawrence.
Evelyn, ik weet dat je dit niet zult lezen, maar ik moet het toch schrijven. Je had overal gelijk in. Ik was wreed, egoïstisch en dom. Mijn vader zag in zichzelf wat ik niet zag, en hij probeerde me iets te leren door middel van consequenties die ik, te arrogant als ik was, me niet had kunnen voorstellen. Ik ben alles kwijtgeraakt omdat ik niet waardeerde wat belangrijk was. Het spijt me. Ik weet dat het niet genoeg is. En ik weet dat je me nooit zult vergeven. Ik verdien geen vergeving, maar ik wil dat je weet dat ik nu eindelijk begrijp wat mijn vader me probeerde te leren. Ik hoop dat je blij bent. Je verdient het. Gregory,
Ik heb het één keer gelezen, het samen met de andere bewijsstukken in onze zaak opzijgelegd en er nooit meer aan gedacht.
Gregory worstelde de volgende drie jaar financieel, zijn reputatie in het bedrijfsleven van Seattle was verwoest door de rechtszaak en de onthullingen over hoe hij mij had behandeld. Denise verhuisde naar Phoenix en verbrak alle contact met hem, verbitterd door het verlies van wat zij beschouwde als haar deel van de erfenis. Zijn poging om de banden met de oude collega’s van zijn vader te herstellen mislukte toen het nieuws zich verspreidde over hoe hij Walters wensen had genegeerd. Hij bleef gevangen in een karig betaalde baan, zijn luxueuze levensstijl en sociale status voorgoed verdwenen, een schrijnende herinnering dat wreedheid en een gevoel van superioriteit een prijs hebben.
Ik bouwde een nieuw leven op, helemaal voor mezelf. De stichting groeide en hielp tientallen gezinnen met de zorg voor ouderen en hun financiële zekerheid. Ik had af en toe een date, maar ik had geen haast om opnieuw te trouwen. Ik leerde dat mijn gezelschap meer waard was dan welke relatie dan ook, gebaseerd op toewijding of gemak.
Soms, laat op de avond, dacht ik aan Walter en het bijzondere geschenk dat hij me had gegeven. Niet alleen het geld, maar ook het gevoel dat iemand mijn waarde inzag, zelfs toen ik die zelf niet zag.
Het was een echte erfenis en was meer waard dan welk bedrag dan ook op welke bankrekening dan ook.
Terugkijkend op mijn reis van verlaten echtgenote naar onafhankelijke vrouw, realiseerde ik me dat de beste wraak niet was om Gregory te vernietigen. Het was ontdekken dat ik hem nooit nodig had.
