De zwangere vrouw liet zich voorzichtig in de stoel zakken, tranen van opluchting en dankbaarheid welden op in haar ogen. Ze fluisterde een zacht « Dank u wel » naar de oude man, die slechts knikte met een vriendelijke glimlach.
Maar de echte stilte kwam toen de passagiers zich weer naar de jongeman omdraaiden. Zijn zelfvoldane grijns was verdwenen en vervangen door een blos schaamte die zich over zijn gezicht verspreidde. Hij bewoog zich ongemakkelijk, trok aan zijn koptelefoon en besefte plotseling heel goed dat de bus hem niet langer uitlachte, maar alleen nog maar oordeelde.
De woorden van de oude man bleven in de lucht hangen, een stille maar krachtige herinnering: waardigheid en vriendelijkheid kosten niets, maar ze betekenen alles.
Die dag, in een volle bus, zorgde één gebaar van respect ervoor dat vernedering veranderde in hoop. Het liet een hele groep vreemden achter met een verhaal dat ze niet snel zouden vergeten.
