Het is onmogelijk om de grootte van je pupillen te controleren! Hoewel ze biologisch ontworpen zijn om zich aan te passen aan licht, verwijden of vernauwen we ze ook, afhankelijk van onze emoties of onze doelstellingen. Psychologen die gebarensymboliek gebruiken, beschouwen ze als de bron van authenticiteit. Een sereen persoon zal constant een lichte verwijding vertonen, terwijl een leugenaar, gevangen in zijn berekeningen, vernauwde pupillen zal hebben. Dit weerspiegelt een sterke cognitieve activiteit, die weinig ruimte laat voor emotie. De collega die pupillen zo klein als speldenknoppen toont wanneer hij je verzekert: « Ik vond je presentatie geweldig », is zeker vleiend. Als hij
oprecht was, zouden zijn pupillen verwijden tot bijna de hele iris.
3. Hij sluit zijn oogleden voor of na het spreken.
Een manier om je te concentreren of jezelf moed in te spreken voordat je het gesprek aangaat? Niet altijd! In delicate situaties is deze tic een teken van kwade trouw. Symbolisch vertegenwoordigen de oogleden de grens tussen de realiteit en dromen: ze scherp bewegen is de manifestatie van een « oculaire slip », die een ontkoppeling van de realiteit en stress veroorzaakt door liegen onthult. We weten dat we een vrome wens uiten, maar we zetten door en tekenen! Dezelfde analyse is van toepassing als iemand tijdens het praten meerdere keren met zijn ogen rolt. Deze tics kunnen ook gepaard gaan met een doorgaans ijzige blik, in tegenstelling tot een glimlach of een vals joviale toon. Het gewicht van de blik wordt dan gebruikt om een uitspraak te forceren, of die nu waar of onwaar is.
4. Hij spreekt terwijl hij zijn mond achter zijn hand verbergt
Tijdens het lezen of werken duidt een hand voor je mond houden op een goede mentale organisatie, een methode die emoties op de tweede plaats zet. Maar wanneer je tegenover een klant of collega staat, komt het neer op het symbolisch onderdrukken van de dialoog. Preciezer gezegd, het gebruik van je rechterhand als scherm geeft aan dat de rationele linkerhersenhelft je ervan weerhoudt de waarheid te vertellen. Je linkerhand voor je mond houden verraadt juist een emotionele verstoring. In beide gevallen komt de waarheid er niet uit. Net als een kind dat door een volwassene of vriend wordt gevraagd stil te zijn door zijn wijsvinger loodrecht op zijn lippen te plaatsen, censureren we onszelf, maar deze stilte spreekt boekdelen over onze diepste mening!
5. Hij kijkt weg voordat hij antwoordt
Het is een klassieker die zelfs in detectiveverhalen voorkomt. Inspecteur Bosch, de sterdetective in de romans van Michael Connelly, merkt dat zijn superieuren of collega’s hem een leugen proberen te laten geloven door te zien dat ze zich afwenden voordat ze een « ja » of een « nee » zeggen dat het tegenovergestelde betekent. Op kantoor herken je een hypocriet aan zijn blik die door de erker duikt – een beetje zoals een autopassagier die praat terwijl hij naar het landschap kijkt – of aan zijn plotselinge verlangen om zich te interesseren voor wat er in de gang gebeurt. Dit weerspiegelt een tijdelijk ongemak: je gesprekspartner probeert te ontsnappen aan een rechtstreekse ontmoeting die zijn zelfvertrouwen aan het wankelen brengt. Zelfs als dit niet in alle gevallen gebeurt, is het beter om geloofwaardigheid te geven aan degenen die antwoorden terwijl ze hem recht in de ogen kijken, zonder te knipperen.
6. Hij brengt voortdurend zijn hand naar zijn neus
