Wat als — na jaren van stilte — Michae
l Reeves begon wakker te worden?
Die middag voerde hij nieuwe neurologische tests uit. Het EEG toonde vage maar onmiskenbare veranderingen: verhoogde corticale activiteit. Een patroon van responsiviteit dat er voorheen niet was.
Maar dat verklaarde de zwangerschappen nog steeds niet.
Totdat de laboratoriumrapporten binnenkwamen.
Het DNA-lab van het ziekenhuis had een vertrouwelijk verzoek verwerkt dat Mercer weken eerder had ingediend: vaderschapstesten voor de ongeboren kinderen. De resultaten vielen als een geladen pistool op zijn bureau.
Alle vijf foetussen hadden dezelfde biologische vader.
En het waren niet de echtgenoten of partners van de vrouwen.
Het was Michael Reeves.
Toen Mercer het rapport zag, was zijn eerste reactie ontkenning. Hij onderzocht de monsters opnieuw, en daarna nog eens, in twee onafhankelijke laboratoria. De resultaten bleven onveranderd. Michael Reeves, een man in een aanhoudende vegetatieve toestand, was de biologische vader van vijf ongeboren kinderen.
Het verhaal circuleerde binnen enkele dagen. Een ziekenhuismedewerker lekte het uit naar een lokale journalist, en al snel stond « Het Wonder in Kamer 312B » overal in de krantenkoppen op alle grote netwerken. Sommigen noemden het goddelijke interventie. Anderen schreeuwden over schandalen, toestemming en criminele nalatigheid.
Maar Mercer geloofde niet in wonderen. Hij geloofde in data.
Hij gaf opdracht tot een volledig intern onderzoek, waarbij hij elk medicijn, elke dienst en elke persoon die de kamer was binnengekomen, in kaart bracht. Weken van slapeloze nachten later begon de waarheid boven water te komen – niet mystiek, maar verontrustend menselijk.
Een voormalig verpleegkundige, Daniel Cross, die een jaar eerder naar een ander ziekenhuis was overgeplaatst, werd voor verhoor meegenomen nadat er discrepanties in zijn toegangsgegevens waren aangetroffen. Zijn vingerafdrukken waren aangetroffen op verschillende buisjes met bewaard biologisch materiaal, waaronder dat van Michael.
