Henry’s maag keerde zich om toen hij zag hoe Noah at, zijn armen spande en zelfs een paar push-ups deed voordat hij weer ging liggen en deed alsof hij bewusteloos was.
De volgende dag confronteerde Henry haar: « Hoe lang is hij al wakker? »
Mara verstijfde. « Ik weet niet waar je het over hebt. »
Hij legde afgedrukte foto’s van de film op tafel. « Vertel me eens wat dit is. »
Tranen welden op in haar ogen. « Alsjeblieft… je begrijpt het niet. Hij had verborgen moeten blijven. »
« Wat bedoel je met verborgen? » vroeg Henry.
Tussen het snikken door bekende Mara de waarheid. Noah was geen slachtoffer, hij was een dader. Tien jaar geleden veroorzaakten hij en zijn tweelingbroer Aaron een verkeersongeval waarbij een jonge vrouw om het leven kwam. Om de gevangenis te ontlopen, veinsden ze Noahs coma. De ene broer deed zich voor als patiënt, terwijl de andere een illegaal bedrijf runde. Verpleegkundigen, gemanipuleerd en betaald, hielpen de illusie in stand te houden, totdat de liefde uitgroeide tot een obsessie.
Henry staarde haar verdoofd aan. « Wil je me vertellen dat deze man hier woonde, beschut, terwijl de wereld dacht dat hij hersendood was? »
Voordat Mara kon antwoorden, klonk er een stem vanachter de deur.
« Nu weet je het. »
Noah stond daar, bleek maar volledig bij bewustzijn. « Ik wilde niet dat u zich ermee bemoeide, dokter. U had de dingen gewoon op hun beloop kunnen laten. »
Henry’s hartslag versnelde. « Je hebt in dit ziekenhuis, in elk ziekenhuis, gelogen. Je hebt misbruik gemaakt van die vrouwen. »
Er verscheen iets dat bijna op spijt leek in Noahs ogen. « Ze besloten me te helpen. Niemand van ons heeft gekregen wat we wilden. »
Mary’s stem brak. « Alsjeblieft, Henry. Verraad hem niet. De kinderen… zijn onschuldig. »
Henry nam zijn besluit in stilte. « Net als de mensen die je pijn hebt gedaan. »
Binnen een uur klonken er politiesirenes voor het St. Vincent’s Hospital. Beide broers werden gearresteerd – beschuldigd van fraude, identiteitsfraude en belemmering van de rechtsgang. De verpleegsters getuigden in ruil voor een lichtere straf, hun leven verwoest door een te vergaande leugen.
Een paar maanden later verdween het schandaal uit de krantenkoppen, maar Henry vergat het nooit. Op een winteravond ontving hij een brief zonder afzender. Er zat een foto van drie baby’s in en een handgeschreven briefje:
“Bedankt dat je hebt gered wat nog gered kon worden.”
Henry vouwde de brief op en stopte hem in een la. Hij keek uit het ziekenhuisraam naar de regenachtige straten van Seattle en fluisterde: « De waarheid geneest niet gemakkelijk. Maar het is nog steeds het enige medicijn dat werkt. »
Stadslichten fonkelden in het glas, en ergens diep in het ziekenhuis stond kamer 413 leeg – maar niet stil. In Henry’s gedachten was het nooit de bedoeling geweest om stil te zijn.
