Adam was een tijdje verlamd. Hij keek naar een oude foto in zijn hand, alsof hij een geest uit het verleden had gezien. Zijn gezicht verbleekte en zijn ogen werden leeg. Eliza keek hem aan met een mengeling van bezorgdheid en nieuwsgierigheid.
Hoe kom je aan deze foto? “Wat is het?”vroeg hij eindelijk zachtjes, bijna in een fluistering.
“Het was van mijn moeder.”Dit zijn mijn ouders. Ik nam ze overal mee naartoe.
Adam ging langzaam overeind zitten, alsof zijn benen hem niet wilden gehoorzamen.
“Hoe heette je vader?”Wat is het?”vroeg hij, ook al leek hij het antwoord al te weten.
Julian Morris. Hij verdween voor ik geboren werd. Ik heb hem nooit ontmoet. Hij liet mama alleen op het moeilijkste moment.
Adam sloot zijn ogen. Hij haalde diep adem, alsof hij zijn gedachten op orde wilde brengen.
“Mijn vader heette ook Julian Morris”, zei hij uiteindelijk. Maar niemand heeft me ooit verteld dat hij een tweede familie had.
De woorden hingen in de lucht. Eliza bevroor. Haar hart begon sneller te kloppen, alsof ze voelde dat alles op het punt stond te veranderen.
“Zeg je dat?..? ze brak.
