Getuigen van het onmogelijke
Toen twee personeelsleden minuten later binnenkwamen, verstijfden ze van ongeloof. Alexander stond daar, wankel maar rechtop, zijn gezicht een mengeling van angst en opwinding. Elena leidde hem voorzichtig naar voren, haar eigen ogen vol tranen.
« Ik kon niet ademen, » zei een dienstmeisje. « Ik dacht dat ik droomde. Hij liep. Echt lopen. »
Het nieuws verspreidde zich razendsnel door het landhuis. Tegen de tijd dat mevrouw Bennet terugkwam, was de sfeer geladen. Ze liet haar tas vallen toen ze haar zoon midden in de kamer zag staan, stralend van trots. « Is dit echt? » fluisterde ze, terwijl ze naast hem op haar knieën zakte.
Die avond weerklonk het doorgaans sombere landhuis van gelach en feestvreugde. Voor één keer waren het niet kroonluchters of champagne die het landgoed verlichtten, maar de hoop zelf.
Artsen bevestigen het ondenkbare
De volgende ochtend werden de specialisten opnieuw ontboden. Dit keer eindigden de consulten niet in berusting, maar in verbazing. « We zijn getuige van een doorbraak », gaf een arts toe. Hoewel voorzichtig, bevestigden ze de realiteit: Alexander had zijn eerste stappen zonder hulp gezet.
Hoe het was gebeurd, tartte hun voorspellingen. Geen enkel wetenschappelijk instrument had het in gang gezet. Geen geavanceerde therapie had de weg vrijgemaakt. Wat het verschil had gemaakt, was een moment van geloof, bemoediging en moed.
De reactie van de schoonmaker
De schijnwerpers richtten zich al snel op Elena. Verslaggevers probeerden haar verleden te achterhalen, nieuwsgierig of ze een medische opleiding had gevolgd of geheime kennis had. Maar haar reactie bleef consistent.
« Ik heb hem alleen mijn hand gegeven, » zei ze zachtjes. « Soms is geloof het sterkste medicijn dat er is. »
