Ik besloot om zonder te bellen mijn schoondochter te bezoeken. Maar toen ik de auto van mijn man voor haar huis zag staan, besefte ik dat er iets niet klopte.
Ik liep stilletjes naar het raam.
En wat ik binnen hoorde, schokte me.
Ik ben zo blij dat je hier bij me bent. Luister alsjeblieft tot het einde van mijn verhaal en laat me weten vanuit welke stad je luistert. Zo kan ik zien hoe ver mijn verhaal al is gekomen.
Ik herinner me die ochtend nog met een wrede helderheid, een helderheid die alleen ontstaat wanneer er iets in een mens voorgoed breekt.
De zon stond laag, bleek en onverschillig, en wierp haar licht over de stille straat toen ik Clares oprit opreed.
Ik heb niet gebeld. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Maar vanmorgen bakte ik haar favoriete appeltaart en dacht: “Jeetje, wat naïef van me.” Ik dacht dat het leuk zou zijn om haar te verrassen, om haar mijn vriendelijkheid te tonen.
Haar huisje zag er, zoals altijd, perfect uit. Een wit hekje, een schommelbank op de veranda en hangende bloempotten.
Dit had me een gevoel van geruststelling moeten geven, maar er klopte al iets niet voordat ik de auto tot stilstand bracht.
Daar, geparkeerd vlak voor de voordeur, stond Franks zilveren SUV. Mijn man.
Ik geloofde het geen moment.
Misschien heeft hij het aan iemand uitgeleend. Misschien heeft hij iets afgeleverd.
Maar Frank heeft nooit gezegd dat hij Clare heeft bezocht.
Ik voelde een beklemmend gevoel op mijn borst. Een vreemde, ijzige stilte omhulde me.
Ik zat even in de auto, klemde me vast aan het stuur en staarde naar de SUV alsof ik lang genoeg kon staren om hem te laten verdwijnen.
Toen ben ik langzaam en geruisloos vertrokken.
