Huis van Schaduwen.
Tijdens het kerstavonddiner lachte oma en zei: “Het is maar goed dat je ouders je studieschuld afbetalen.” Ik antwoordde: “Welke schulden?” Ik was gestopt met mijn studie om twee banen te hebben. Papa zei: “Het is niet wat je denkt.” Toen stond opa op en zei iets dat het gezin voorgoed veranderde. Die kerstavond drong de bittere kou van Ohio door mijn dunne jas heen terwijl ik voor de glimmende eiken deur stond. De telefoon in mijn hand was nog warm van mijn korte gesprek met opa. “Dorian, kom meteen langs. Ik ben bij je ouders in hun nieuwe huis,” zei hij, zijn stem vol vreugde, alsof hij op het punt stond een prachtig geheim te delen. Opa Will, een succesvolle zakenman, altijd druk met zijn bouwbedrijf in Chicago, had zelden tijd om langs te komen. De gedachte hem te zien toverde een glimlach op mijn gezicht, ondanks de snijdende kou van de winteravond.
Ik duwde de deur open en werd meteen omhuld door de warmte van de open haard en de heerlijke geur van geroosterd vlees. Opa zat aan het hoofd van de eettafel, zijn ogen fonkelden als sterren toen hij me zag. Hij stond op en omhelsde me stevig, en zijn vertrouwde, houtachtige geur deed me meteen al mijn vermoeidheid vergeten. “Dorian, vind je dit huis mooi?” vroeg hij trots, alsof hij me net een onbetaalbare schat had overhandigd. “Ja, het is een prachtig huis, opa,” antwoordde ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven. “Maar het is het huis van mijn ouders.”
Er viel een oorverdovende stilte. Opa’s gezicht verstrakte, zijn ogen werden groot terwijl ze van mij naar mijn vader, Gregory, en vervolgens naar mijn stiefmoeder, Susan, die tegenover me aan tafel zat, schoten. Mijn vader, die altijd zijn kalmte had bewaard, werd plotseling bleek en zijn hand trilde terwijl hij zijn wijnglas vasthield. Susan kuchte en forceerde een vreemde glimlach, maar paniek flitste in haar ogen. “Het huis van je ouders?” herhaalde opa, zijn stem verlagend, zo koud en scherp als de nachtelijke wind buiten. “Dorian, leg het uit.”
Ik begreep niet wat er gebeurde, maar angst greep me aan. Ik keek naar mijn vader, wachtend op een verklaring, maar hij liet zijn hoofd zakken en vermeed mijn blik. Susan onderbrak me snel met trillende stem: “Will, er moet een misverstand zijn. Dit is het ouderlijk huis.” Maar mijn grootvader keek haar niet aan. Hij keek naar mij, en op dat moment wist ik dat er een vreselijk geheim onthuld zou worden.
Hallo, mijn naam is Dorian Marston. Het verhaal dat ik ga vertellen gaat over de jaren die ik doorbracht in de schaduw van onrecht, vervreemd van mijn eigen familie. Als je je ooit vervreemd hebt gevoeld, als een buitenstaander behandeld, dan begrijp je dit misschien wel. Maar zelfs als dat niet zo is, wil ik toch dat je dit verhaal hoort. Het verhaal van een jongen die opgroeide met een getekend hart, en hoe hij licht vond te midden van de duisternis.
Hoofdstuk 1: Een zwakke schaduw
Ik werd geboren in een klein voorstadje in Ohio, waar de straten in de herfst bedekt waren met gouden bladeren en iedereen elkaar kende als familie. Maar mijn familie was anders. Mijn moeder, Diana, stierf kort na mijn geboorte aan medische complicaties die ik nog steeds niet helemaal begrijp. Ik weet alleen dat zij het enige licht was dat ik nooit heb gekend. Mijn vader, Gregory Marston, was een strenge man die altijd afstand van me hield, alsof mijn bestaan een herinnering was aan pijn die hij wilde vergeten. Toen ik drie was, hertrouwde mijn vader met Susan, een vrouw met een koude glimlach en berekenende ogen. Samen kregen ze een zoon, Benjamin, of Ben, zoals iedereen hem noemde. Ben was het middelpunt van hun wereld. Voor mijn vader was Ben de trots en de toekomst van de familie Marston. Voor Susan was Ben alles wat Susan wilde beschermen en verwennen. En ik was een stiefkind, een ongewenst kind, een nauwelijks zichtbare schaduw in het huis dat ik thuis noemde.
