Ik kocht een huis aan het meer zonder het mijn ouders te vertellen, en later bleek dat ze het aan mijn zus hadden beloofd.
Het grappige aan het internet vragen of je een schurk bent, is dat het antwoord klinkt als een jury die al aan de koffie zit. Ik plaatste mijn verhaal zondagavond laat, in de veronderstelling dat ik de volgende ochtend wakker zou worden met misschien een paar reacties, een paar mensen die me zouden aanraden naar een therapeut te gaan en mijn sloten te vervangen – alsof ik dat nog niet had gedaan. Maar toen ik de volgende ochtend mijn ogen opendeed, was de gloed van mijn telefoon zo fel dat mijn slaapkamer op een ziekenhuiskamer leek. Kleine rode notificatieballonnen stapelden zich op als een vloedgolf.
In eerste instantie voelde ik opluchting. Vreemden – echte mensen met echte banen en echte grenzen – zeiden wat ik al tweeëndertig jaar van iemand wilde horen. Ze noemden me niet onverschillig. Ze beschuldigden me er niet van dat ik een hekel had aan kinderen. Ze noemden mijn ouders en zus bij hun naam: verwend, manipulatief en roekeloos. Ze gebruikten woorden als ‘financieel misbruik’, ‘verstrengeling’ en ‘gouden kind’. Ze benoemden de vorm van mijn leven.
En toen, na de opluchting, kwam de misselijkheid.
Terwijl de reacties maar bleven binnenstromen – mensen die me aanmoedigden, mensen die me aanspoorden een gerechtelijk bevel aan te vragen, mensen die me aanspoorden om alle bonnetjes en screenshots te bewaren – bleef mijn brein iets anders doen. Het bleef me terugvoeren naar mijn ouderlijk huis, naar de keuken, waar mijn moeder op pantoffels stond, suiker in haar koffie deed en me vertelde dat ik “zo verantwoordelijk” was. Het bleef de stem van mijn vader afspelen, die steeds scherper klonk elke keer dat ik “nee” zei.
Ik kan gelijk hebben en toch bang zijn.
Ik zat op het bed in het huis aan het meer en luisterde. Geen stemmen klonken vanuit de gang. Geen getrappel van kleine voetjes boven. Geen dreunende basdrum door de ramen. Alleen het zachte gezoem van de koelkast en het ritmische kloppen van het meer buiten, de golven die zachtjes tegen de steiger klotsen alsof ze me probeerden te kalmeren.
Op mijn scherm had iemand geschreven: “Vervang de sloten, installeer camera’s en laat ze nooit meer binnen.”
Ik heb het gedaan.
Iemand anders schreef: “Doe aangifte bij de politie, vraag vervolgens een contactverbod aan, en als ze je blijven lastigvallen, vraag dan een beschermingsbevel aan.”
Ik heb de eerste twee gedaan.
