Alle in leer geklede motorrijders in de rokerige ruimte verstomden toen een klein meisje in pyjama, verkleed als Disneyprinses, in de deuropening stond, met tranen over haar wangen, starend naar de dertig dappere motorrijders alsof zij haar laatste hoop waren. De jukebox leek het nummer van Johnny Cash te overstemmen. De biljartkeu’s bevroor midden in hun zwaai.
Ze liep recht op Snake af, de 1,85 meter lange president van de Iron Wolves Motorcycle Club, met zijn grauwe gezicht en armen als boomstammen, trok aan zijn leren vest en sprak de woorden uit die de hele motorclub in beweging zouden brengen en het donkerste geheim van onze stad aan het licht zouden brengen.
‘Die gemene man heeft mijn moeder in de kelder opgesloten en ze wordt niet meer wakker,’ fluisterde ze. ‘Hij zei dat als ik het aan iemand zou vertellen, hij mijn kleine broertje iets zou aandoen. Maar mijn moeder zei dat motorrijders mensen beschermen.’
Niet de politie. Niet de buren. Niet een van de “fatsoenlijke” mensen in de stad. De moeder van dit meisje had haar verteld dat als ze ooit hulp nodig had, echte hulp, ze motorrijders moest opzoeken.
Snake knielde tot haar hoogte neer; door zijn krachtige gestalte leek ze nog kleiner. De hele bar hield de adem in.
‘Wat is uw naam, prinses?’ vroeg hij met een diepe, zachte stem, zachter dan we ooit hadden gehoord.
‘Emma,’ zei hij, en voegde er iets aan toe waardoor alle motorrijders in de zaal naar hun telefoon grepen: ‘De slechterik is een agent. Daarom zei mama dat we alleen op motorrijders moesten letten.’
