De ochtendbui had de eigenschap het geluid te verzwelgen, alsof de hele stad Ravenshollow zich wilde verstoppen onder zijn eigen grijze gordijn. Terwijl Mateo Rios zich over de doorweekte boulevard haastte, voelde hij het gewicht van de dag tegen zijn ribben drukken. Zijn cv, slechts beschermd door een dun plastic hoesje, bonkte lichtjes tegen zijn borst. Hij veegde zijn voorhoofd af, hoewel de regen hem al doorweekt had. Dit was zijn vierde sollicitatiegesprek sinds de lente, en het laatste dat hij zich kon veroorloven te mislukken. De medicijnen van zijn moeder waren bijna op, zijn spaargeld was in kleine muntjes uiteengevallen en de waarschuwingen van de huisbaas werden elke week scherper.
Hij herinnerde zich hoe zijn moeder bij zonsopgang een zachte hand op zijn wang legde, haar stem zacht van jarenlange spanning. « Wees jezelf. Als de wereld je tot wreedheid dwingt, kies dan toch voor vriendelijkheid. » Haar woorden waren eenvoudig, maar klampten zich met een koppige tederheid aan hem vast.
