Toen ik babyluiers vond in de rugzak van mijn 15-jarige zoon, zonk mijn hart.
Dat was niet normaal. Niet op deze leeftijd.
Allerlei gedachten raceten door mijn hoofd.
Was dat een grap? Een suffe weddenschap met vrienden? Heeft hij iets ernstigs verstopt?
Ik betrapte mezelf op het voorstellen van de ergste scenario’s. Heeft hij een meisje zwanger gemaakt? Was hij betrokken bij iets wat ik niet wist?
Ik had geen bewijs, alleen de luiers verborgen als een goed bewaard geheim op de bodem van zijn schooltas. Maar er was iets mis; het was een moederinstinct. Dus nam ik een beslissing: ik zou hem na school volgen.
De volgende dag ben ik eerder weggegaan. Ik wachtte op hem buiten de school en parkeerde ver genoeg weg om niet opgemerkt te worden.
Hij ging niet meteen naar huis, zoals hij me vertelde. Hij liep snel en met beslissende stappen in de tegenovergestelde richting.
Ik volgde hem meer dan twintig minuten onopvallend totdat hij stopte voor een klein, bescheiden huis in een rustige buurt aan de andere kant van de stad.
Hij klopte rustig en ging toen naar binnen alsof hij dat gewend was.
