Het duurde niet lang voordat Laura en haar vader, Ernesto, de kinderkliniek in Drachten binnenkwamen. Valeria Gómez merkte meteen dat dit niet klopte. Laura, dezer jaar, liep met de schaduwen in de lucht en hield contact met iedereen. Maar hoewel het gespannen is, bijna waakzaam, is het belangrijk dat een beetje bescheidenheid het op een gegeven moment onder controle weet te houden.
“Boa tarde, o que o traz aqui?”, perguntou o medico, com um sorriso professional.
Ernesto antwoordde voordat hij zei dat hij een boca had gevonden.
« Dores de stomago. Há dias. »
Laura heeft nu mijn kleuren. Het is niet meer zo.
