Mijn overleden grootvader, de man die me fantastische verhalen vertelde over begraven goud en me de wereld beloofde, liet me achter met wat mij de grootste teleurstelling leek: een oude, stoffige bijenstal. Wie zou zijn kleinzoon nu achterlaten in een hut vol insecten?
Ik dacht dat het een wrede grap was, totdat ik in de bijenkasten keek.
Het was een typische ochtend waarop tante Daphne, over haar bril naar de rommel op mijn bed kijkend, me vertelde dat ik mijn tas moest pakken voor school. Ik zat te sms’en en negeerde mijn vriendin Chloe, maar ze hield voet bij stuk en herinnerde me eraan dat opa van me verwachtte dat ik sterk en onafhankelijk was, en dat de bijenkasten niet voor zichzelf zouden zorgen.
Uitsluitend ter illustratie.
Ik dacht aan de fijne tijden met opa, de honing en de bijen, maar mijn gedachten waren bij het aanstaande schoolfeest en mijn crush, Scott, dus stemde ik ermee in om de bijenkasten « misschien morgen » te inspecteren.
Tante Daphne waarschuwde me dat de morgen nooit komt en vroeg me om opa’s bijenstal te verzorgen, maar ik schreeuwde tegen haar en beweerde dat ik wel wat beters te doen had dan bijen verzorgen, wat haar van streek maakte. Ik rende echter weg om de bus te halen, geïrriteerd door de last.
De volgende dag gaf tante Daphne me een standje omdat ik mijn verantwoordelijkheden verwaarloosde en gaf me huisarrest omdat ik de bijen niet verzorgde. Ik mopperde dat ik bang was om gestoken te worden, maar ze verzekerde me dat ik beschermende kleding zou dragen en dat een beetje angst normaal was, maar dat het me er niet van zou weerhouden mijn plicht te vervullen.
Uitsluitend ter illustratie
Ik ging met tegenzin naar de bijenstal en, ondanks een bijensteek in mijn hand die me deed willen opgeven,
hield ik vol, vastbesloten om tante Daphne ongelijk te geven. Tijdens het honing plukken vond ik een versleten plastic zak in een bijenkast met daarin een vervaagde en ongewone kaart die een schatkaart leek te zijn die opa had achtergelaten. Opgewonden pakte ik de kaart en fietste naar huis. Ik liet de halfvolle pot honing op het aanrecht staan voordat ik stiekem de kaart volgde het bos in. Terwijl ik door het oude bos dwaalde, kwamen opa’s verhalen over legendarische dieren zoals de Witte Loper en chagrijnige kabouters in gedachten, waardoor ik overspoeld werd met bitterzoete herinneringen.
Op een open plek ontdekte ik het oude huis van de jachtopziener waar opa zo veel over had gesproken, dat door de tijd vergeten leek te zijn. Vlakbij de veranda vond ik een verborgen sleutel en opende de hut. Ik betrad een stoffige, muffe wereld met een gebeeldhouwde metalen doos op een tafel. Binnenin lag een briefje van opa, gericht aan mij, waarin stond dat de doos een zeldzame schat bevatte die pas aan het einde van mijn reis geopend kon worden.
arrow_forward_iosLees meer
Pauzeren
00:00
00:02
01:31
Dempen
Gedistribueerd door
GliaStudios
Alleen ter illustratie
Ik kon niet wachten om het te openen, maar ik accepteerde zijn verzoek en ging verder. Ik besefte dat ik verdwaald was en dat de angst me overweldigde, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik herinnerde me opa’s instructie om kalm te blijven, kalmeerde mezelf ondanks de vreemde geluiden in het bos en ging verder, in de hoop de brug te vinden waar opa het altijd over had.
Uitgeput, de zon was al onder en het bos was donker en dreigend. Ik leunde tegen een boom, verlangend naar de keuken van tante Daphne, waar alleen kruimels van oude koekjes te eten waren.
Op opa’s advies verzorgde ik mijn wonden met sint-janskruidblaadjes en liep verder tot ik bij een snelstromende rivier kwam. Ondanks het gevaar rende ik de oever af op zoek naar water, maar gleed uiteindelijk uit en viel in de ijskoude stroom, schreeuwend terwijl het gewicht van mijn rugzak me naar beneden trok.
Denkend aan opa vond ik de kracht om mijn rugzak te laten vallen, maar klampte me vast aan zijn metalen doos, vechtend tegen de stroming totdat een boomstam me redde en me op de modderige oever gooide, gekneusd maar levend. Ik hing mijn natte kleren te drogen en, niet langer kunnend, opende ik opa’s pakket, dat alleen een pot honing en een foto van ons samen bevatte.
Toen besefte ik dat de ultieme beloning de deugd van hard werken en doorzettingsvermogen was, waarden die opa me altijd heeft bijgebracht. Met tranen in mijn ogen en nederig bouwde ik een provisorisch onderkomen om de nacht door te brengen en de volgende ochtend vervolgde ik mijn wandeling door het bos, voelend opa’s aanwezigheid in de herinneringen aan vistochten en neuriënd naar zijn favoriete liedjes.
Ter illustratie
Toen ik eindelijk de brug zag, herleefde de hoop, maar het bos veranderde al snel in een verwarrend labyrint, waardoor ik doodsbang en uitgeput achterbleef, totdat ik instortte op een open plek waar een hond me vond, net toen de reddingswerkers arriveerden.
Tante Daphne troostte me toen ik in het ziekenhuis lag en vertelde over opa’s liefde voor mij, zelfs toen ik boos was of zijn gewoontes niet begreep. Ze bracht me een doos ingepakt in kleurrijk papier – de Xbox die ik zo graag wilde hebben – en zei dat opa hem had achtergelaten zodat ik geduld, hard werken en verantwoordelijkheidsgevoel zou leren.
