« Heb je enig idee hoeveel die schoenen kosten? »
De balzaal van het Lexington Grand Hotel viel stil. Het gelach stierf halverwege weg. Alleen de echo van Richard Vaughns stem – koud, scherp en druipend van arrogantie – galmde door de lucht.
Richard, een miljardair vastgoedontwikkelaar van in de dertig, torende uit boven een jonge schoonmaakster die op de gepolijste marmeren vloer knielde. Ze heette Ava Miller, 25, en ze werkte in de nachtdienst om de doktersrekeningen van haar oma en haar eigen online diploma maatschappelijk werk te betalen.
Het enige wat ze deed, was per ongeluk zijn geïmporteerde leren schoenen natmaken tijdens het opruimen van een vlek. Maar voor een man als Richard was elke belediging – vooral van iemand die minder was dan hij – een klap voor zijn ego.
« Je zou die schoenen niet kunnen betalen, zelfs al heb je drie levens gewerkt, » sneerde hij. Zijn stem galmde door de met kroonluchters verlichte lobby, waar de elite van New York zich had verzameld voor een liefdadigheidsgala dat door zijn bedrijf was georganiseerd. De ironie was wreed: het thema van de avond was « Empathie en Menselijke Vriendelijkheid ».
Ava verstijfde. Tientallen ogen staarden haar aan, sommige medelijdend, andere geamuseerd. De violen zwegen. Zelfs de obers bleven staan.
Toen deed Richard iets wat hem de rest van zijn leven zou achtervolgen.
Hij pakte een fles rode wijn van de tafel naast hem, opende hem en goot hem zonder aarzelen over Ava’s hoofd.
De menigte slaakte kreten van verbazing. De karmozijnrode vloeistof trok in haar haar, liep over haar gezicht en bevlekte haar uniform. Iemand lachte nerveus. Een andere gast fluisterde: « Hij heeft het gewoon niet gedaan… »
Ava’s handen trilden, maar ze huilde niet. Ze stond langzaam op en behield haar waardigheid ondanks de vernedering. Haar donkere ogen staarden hem aan – vastberaden en onwrikbaar. « Op een dag, meneer Vaughn, » zei ze zachtjes, « zult u begrijpen dat het niet rijkdom is die u machtig maakt. Het is vriendelijkheid. »
