De kamer was gespannen en vervuld van ongeloof. Dolores, die de taart nog steeds onzeker boven de prullenbak hield, aarzelde. Een lichte verbazing verscheen op haar gezicht, alsof ze de wending in de gebeurtenissen niet kon bevatten. De andere ouders wisselden bezorgde blikken uit, onzeker of Rosalies gebaar de situatie zou kalmeren of juist zou verergeren. Maar Rosalie, tenger en gul, hield stand en beantwoordde Dolores’ blik met een volwassenheid die haar zeven jaar te boven ging.
« Wat is er aan de hand? » vroeg Dolores uiteindelijk, met een zweem van argwaan in haar stem. Ze zette de taart langzaam op het aanrecht en redde hem van de vuilnisbak. De aandacht van de menigte richtte zich op Rosalie, wier kalmte haar leeftijd leek te verhullen.
Rosalie navigeerde met een gratie die zelfs mij verraste over het tabletscherm, totdat ze haar meesterwerk ontdekte. Ze drukte op « Play » en er verscheen een reeks beelden op het scherm, begeleid door een melodie die Rosalie zelf neuriede en opnam. De video begon met een foto van Dolores in haar jeugdige glorie, trots staand voor de bank waar ze tientallen jaren had gewerkt.
