Zijn benen… waren niet slap. Ze waren sterk, levendig, en reageerden op mijn aanraking.
« Kun je… kun je lopen? » bracht ik er met moeite uit.
Huy keek me recht in de ogen, kalm als stilstaand water.
« Nu weet je het, » zei hij zachtjes.
Ik deed een stap achteruit, mijn hart bonzend. « Heb je een handicap geveinsd? Waarom? »
Hij glimlachte bitter.
« Omdat ik wilde zien of iemand van me zou houden om wie ik ben, niet om mijn geld. Drie vrouwen vluchtten voor je weg zodra ze de rolstoel zagen. Ze zeiden allemaal dat ze van me hielden, maar geen van hen bleef. »
Zijn ogen werden weer koud.
« Je moeder kwam naar me toe, » vervolgde hij zachtjes.
« Ze zei dat ze haar dochter zou verkopen om haar schulden af te betalen. Ik stemde toe, gewoon om te zien of je anders was. »
De woorden sneden dwars door me heen. Ik wist niet of ik boos, schuldig of gewoon kapot moest zijn.
Hij zei die nacht niets meer. Ik sliep pas de volgende ochtend, terwijl de tranen stilletjes over mijn kussen stroomden.
De volgende dag vroeg hij het dienstmeisje hem mee te nemen.
Ik fluisterde: « Als je wraak wilde nemen op mijn moeder, dan is je dat al gelukt. Maar geef mij alsjeblieft niet de schuld. Ik heb er nooit om gevraagd om hieraan mee te doen. »
Hij reageerde niet, zweeg even en liep toen weg.
Dagen werden weken. Het landhuis leek op een bevroren paleis. Hij verdiepte zich in zijn werk en sprak met niemand. Vreemd genoeg gedroeg hij zich in het bijzijn van anderen nog steeds als een kreupele.
Op een avond hoorde ik een telefoontje.
« Dokter, houd dit alstublieft geheim, » zei hij. « Als mijn familie erachter komt dat ik genezen ben, dwingen ze me om alles aan hen over te dragen. »
Toen begreep ik het eindelijk.
