Het gelach klonk luider dan het geplons.
Even bevroor alles – de muziek, het gezoem van de gesprekken, zelfs de lichtjes die trilden in de koude herfstwind. Mijn witte jurk kleefde aan me als een nat spook, het ijskoude water benam me de adem. Rond de marmeren fontein snakten de gasten naar adem, sommigen met hun handen voor hun mond, anderen deden ongemakkelijk alsof ze wegkeken. Maar ik zag alleen hem – Ethan – mijn kersverse echtgenoot, dubbelgevouwen van het lachen, terwijl zijn getuige hem op de rug klopte alsof het de beste grap van de avond was.
Ik droomde al sinds mijn kindertijd van deze bruiloft. Een rustieke schuur in Vermont, lichtoranje bladeren die door de lucht zweefden, violisten die « La Vie en Rose » speelden. Het moest perfect zijn. Maar hier stond ik dan, kletsnat, rillend, mijn make-up zwart uitgesmeerd, terwijl Ethan naar me wees en lachte.
« Het is maar een grapje, lieverd! Rustig maar! » riep hij arrogant.
Verschillende gasten giechelden ongemakkelijk. Zijn moeder forceerde een lach. Zijn vader stond stijfjes, zijn kaken op elkaar geklemd. Ik probeerde me los te trekken, maar mijn satijnen hakken gleden weg op de steen. De schok van de kou was niets vergeleken met de vernedering die in me brandde.
De fotograaf aarzelde. Toen zwaaide Ethan naar hem. « Doe het – het wordt legendarisch! »
Op dat moment brak er iets in mij.
