Ik was pas 20, een kapster in een klein stadje zonder grote dromen, zonder grootse plannen en zonder iets bijzonders in het leven. Totdat ze mijn salon binnenliep.
Ze heette Hang. Ze was 60, CEO van een succesvol bouwmaterialenbedrijf, en ze bewoog zich met een stille waardigheid. De tijd was duidelijk af te lezen aan haar gezicht, maar haar blik was scherp, haar stem kalm en haar aanwezigheid onvergetelijk.
Vanaf de eerste keer dat ik haar haar knipte, gaf ze me een royale fooi – soms wel tien keer de prijs van de behandeling. Aanvankelijk dacht ik dat het gewoon een beleefdheid was. Maar naarmate de maanden verstreken, begon ze me steeds meer vragen te stellen over mijn leven, mijn familie en mijn worstelingen.
Een aanbod dat ik niet verwachtte
Op een middag, zo nonchalant alsof ze me een kopje thee aanbood, vroeg ze: « Wil je je leven veranderen? Trouw met me. Ik ben ouder, maar ik beloof je dat ik je goed zal behandelen. »
Ik lachte, zeker wetend dat het een grap was. Maar een paar dagen later kwam ze terug met een stapel documenten – akten, kentekenbewijzen en bankafschriften – allemaal op haar naam.
« Dit is allemaal van jou, » zei ze zachtjes, « als je met me trouwt. »
Toen ik het mijn familie vertelde, reageerden ze direct en heftig. Mijn moeder huilde een week lang. Mijn tante noemde me egoïstisch, zelfs beschamend. Maar ik had mijn keuze al gemaakt – niet alleen uit trots, maar omdat ik vond dat deze vrouw meer was dan alleen geld.
Een stille bruiloft en een onverwacht cadeau
Onze bruiloft was intiem, met slechts een paar van haar vrienden aanwezig. Ze gaf me de sleutels van een gloednieuwe luxe auto en overhandigde me de akte in een trouwenvelop.
Ze stond in haar witte jurk, haar gezicht zorgvuldig opgemaakt, en glimlachte naar me alsof ze een belofte nakwam die ze lang geleden had gedaan.
« Nu, » zei ze, « is het tijd dat je het leven ziet dat ik verborgen heb gehouden. »
Het moment dat de stof viel
Die nacht hielp ik haar onze slaapkamer in. Haar handen trilden toen ze haar jurk uittrok. Toen de rok op de grond viel, verstijfde ik.
Haar rug was bedekt met littekens – sommige vervaagd en oud, andere vers en rood. Ze liepen van haar nek tot haar middel.
Ik stamelde: « Wat is er met je gebeurd? »
Ze sloeg een sjaal om zich heen en sprak met een afwezige stem:
