Ik dacht altijd dat ik wist hoe mijn trouwdag eruit zou zien: witte rozen, zachte muziek, gefluisterde geloften te midden van tranen van vreugde. Ik stelde me Matthew voor die aan het einde van het gangpad stond, wachtend op me met die scheve glimlach die hij altijd opzette als hij nerveus was.
Maar ik had nooit gedacht dat twee jongens in grijze pakken de show zouden stelen.
Deze afbeelding is slechts ter illustratie.
Zes maanden voor de bruiloft
Het begon allemaal op de dag dat mijn zus Olivia me huilend belde. Haar scheiding was net rond en ze had het moeilijk – emotioneel, financieel, op alle mogelijke manieren. Haar tweelingzoons, Liam en Logan, waren pas vier jaar oud en ze wilde niet dat ze haar uit elkaar zouden zien vallen.
« Kunnen we een tijdje bij je logeren? » vroeg ze zachtjes. « Tot ik een nieuwe plek heb gevonden? »
Matthew en ik aarzelden geen moment. We hadden ruimte. En meer dan dat, we hadden liefde te geven.
Toen ze introkken, veranderde ons stille huis in een wervelwind van kleine sokjes, gemorst sap en verhaaltjes voor het slapengaan. Ik zou liegen als ik zei dat er geen chaos was. Maar het was een prachtige chaos.
De jongens brachten een vreugde die we niet wisten dat we misten. Ze knuffelden met me op de bank terwijl ik door trouwtijdschriften bladerde. Logan vroeg eens of hij een cape mocht dragen naar de bruiloft. Liam wilde weten of er een taart zou zijn « met het perfecte glazuur ».
Op een avond, terwijl ik in de woonkamer bruidsschoenen aan het passen was, sprong Liam op mijn schoot.
« Tante Emma, » fluisterde hij, « mag ik ook je prins op het witte paard zijn? »
