De ziekenhuiskamer, steriel en koud, leek zich om me heen te sluiten terwijl ik worstelde met de implicaties van Anna’s boodschap. Het aanhoudende gepiep van de machines, dat stabiel zou moeten zijn, klonk nu onheilspellend, elk geluid een herinnering aan Anna’s precaire situatie. Anna’s vingers hadden een waarheid geschreven die niemand anders kon overbrengen, een waarheid die dreigde de structuur van onze realiteit te scheuren. Dit was niet zomaar een ongeluk; het was een opzettelijke daad van kwaadaardigheid.
Ik probeerde kalm te spreken terwijl ik Mark confronteerde, mijn hart in een wervelwind van reacties. « Mark, ik denk dat er meer aan de hand is met wat er met Anna is gebeurd dan op het eerste gezicht lijkt. Je hebt me net verteld, in morsecode, dat het geen ongeluk was. » Zijn ogen werden groot en scepsis verspreidde zich over zijn gezicht, maar hij hield vol. « Ze zei: ‘Remmen dicht.’ Dat betekent dat er iemand gewond is geraakt. »
Marks gezicht werd donker, een zweem van twijfel gleed over zijn gezicht. Zijn nieuwe vrouw, Sarah, gluurde vanuit de gangen naar binnen, schoot tussen ons door en merkte het duidelijk op. Het was noodzakelijk om ze af te doen als het gezwets van een rouwende oude vrouw. Anna’s leven hing aan een zijden draadje en haar vrouw was de strijd om de waarheid aan het winnen.
« We moeten bellen, » hield ik vol. « Het moet over haar auto gaan. Als Anna beschikbaar kan zijn, dan is ze beschikbaar. »
Mark aarzelde en streek met een hand door zijn haar. « Mam, je wilt dat we misbruik maken van Anna’s aanwezigheid. Dat is… dat is veel. »
Ik hield zijn blik vast, onwrikbaar. « Ik heb haar morsecode geleerd. Ze wist het. Het is niet alleen mijn verbeelding. Je kent Anna – ze is een vechter. We kunnen niet doorvertellen wat ze ons vertelt. »
Hij keek verscheurd, verscheurd tussen ongeloof en een knagende verdenking dat mijn woorden misschien wel ergens op sloegen. Sarah stapte naar voren en legde een hand op Marks schouder. « Als er ook maar een kans is dat het geen ongeluk was, zijn we het aan Anna verplicht om het te controleren. »
Haar steun leek Marks vastberadenheid te versterken. Hij knikte, zij het met tegenzin. « Oké, met de politie. Maar je moet er wel op vertrouwen dat ze zullen zeggen dat ze er niets aan kunnen doen. »
Ik kneep in Anna’s hand en fluisterde zachtjes: « Ik beloof het, we zullen dit tot op de bodem uitzoeken. » Haar stoel trilde, waardoor de echo van eerdere berichten hoorbaar werd.
Toen Mark vertrok en het gesprek beëindigde, viel er een stilte in de kamer, alleen verbroken door het ritmische gepiep van de telefoon. Ik bleef naast Anna staan, het gewicht van het zich ontvouwende mysterie overweldigde me. Als iemand aan haar remmen had geknoeid, waarom dan? Wat had Anna kunnen weten of zeggen waardoor ze ernstig gewond kon raken?
Vragen dwarrelden door mijn hoofd als een turbulente storm van angst en vastberadenheid. Het onthullen van de waarheid zou gevolgen kunnen hebben die onze verbeelding ver te boven gaan. Maar het leven was elk risico waard toen ik bij haar was, totdat we de duistere geheimen ontdekten die schuilgingen onder de oppervlakte van wat ooit een simpele gebeurtenis was geweest.
In de stilte van de ziekenhuiskamer, die stilletjes gesloten was, wist ze dat ze eruit zou komen, hoeveel graafwerk we ook moesten doen om de waarheid te achterhalen.
