Home » Geen categorie
« Ze is rijker dan jij, » riep mijn man in mijn ziekenhuisbed. Hij noemde me zielig en zwak. Hij dacht dat hij de volledige controle en veiligheid had. Er kwam geen bericht binnen, maar wel het bericht van het onbekende nummer: « Hij liegt tegen ons beiden. Bel me. » Het geheim dat hij onthulde ging niet alleen over de affaire. Het ging over zijn plan om me alles af te pakken…
Twee dagen voordat de wereld zou vergaan, was het landgoed Springwood gehuld in een dikke ochtendmist, een geheim dat niet onthuld mocht worden. De marmeren vloeren van het Grand Johnson-landhuis glansden als een poetsmiddel, maar elke stap van Liliana bracht een leegte met zich mee. Een idee dwaalde door de gangen, haar zijden gewaad strekte zich achter haar uit als de geest van een vrouw die ooit bestond. Haar gezicht, verlicht door het bleke ochtendlicht, straalde – onbereikbaar, maar toch drukkend door de stilte.
Alex was de hele nacht weer weg.
Ze staarde naar de onaangeroerde maaltijd die voor hem was klaargemaakt. Gebraden kip met rozemarijn, zijn favoriete delicatesse, stond nu op de toonbank, een perfecte metafoor voor hun huwelijk. De vreselijke ironie van het lot was dat net voorbij de verwoeste poorten van het landgoed, verborgen voor ieder gebruik – en vooral voor Alex – de sleutel tot haar vrijheid lag: een erfenis van 800 miljoen dollar, een trust die een paar maanden geleden, op haar 34e verjaardag, stilletjes was ontsloten. Maar Liliana had het niemand verteld. Ze wilde geen rijk man worden. In een naïeve, wanhopige hoek van haar oerhart wilde ze geliefd worden om wie ze was, niet om wat ze had.
Ze stond bij het raam toen Alex’ auto eindelijk de lange, kronkelige oprit opreed. Hij stapte uit, trok zijn stropdas recht en de geur van dure, onbekende parfum kleefde aan hem als een tweede huid. Hij passeerde haar in de gangen zonder een woord te zeggen dat als disrespect zou kunnen worden opgevat, alsof het een zin was die saai zou kunnen zijn.
Haar hart, kwetsbaar en teer, brak niet. Het zonk gewoon. « Wat is er met ons gebeurd, Alex? » fluisterde ze tegen zijn wegtrekkende aanwezigheid.
Hij stopte en een wrede, scheve glimlach volgde. Hij draaide zich lichtjes om. « Jij bent er geweest, » antwoordde ze, koud als het marmer onder haar voeten. « Je bent niet meer interessant. »
Die dag stortte haar wereld in. De telefoon die haar gezelschap hield. Een gemiste trede op de grote trap. Een plotselinge, angstaanjagende val, en toen, gelukkig, duisternis.
Toen ze aankwam, lag ze in een ziekenhuiskamer, opgesloten tussen slangen en monitoren. De eerste gedachte die door de mist heen drong, was niet die van pijn, maar van hem. Zou hij überhaupt komen? Een deel van haar kon het niet schelen. Maar een ander deel, het deel dat de geest van haar huwelijksgeloften in zich droeg, bad dat het zou gebeuren.
Ze kreeg een antwoord. Het was geen liefde. Het was geen zorg. Het was gif.
Liliana lag stil, de frisse, witte ziekenhuisjas als een gordijn over haar gekneusde lichaam gedrapeerd. De monitoren naast haar tikten in een langzaam, gestaag ritme, aftellend naar een vonnis dat ze nog steeds niet konden verstaan. Het dagboek stortte in – de wereld draaide rond terwijl de trap naar haar toe snelde. Maar de luidste woorden in haar hoofd waren die van Alex: « Je bent gewoon een dood gewicht in een zijden gewaad. »
De deur van haar kamer kraakte en ging open. Alex stond daar, gekleed voor Wall Street, succes uitstralend en onmiddellijk stikkend. Hij snelde niet naar haar toe. Hij ging het apparaat in dat tijdens de vergadering was verschenen, de gedachte dat hij uitgesloten was.
« Je leeft nog, toch? » mompelde hij, terwijl hij de telefoon op de stoel gooide.
Liliana was niet dood. Haar mond was te strak gespannen, haar wil te gebroken. Haar ogen volgden elke beweging van hem terwijl haar infuus begon, torenhoog boven haar uit als een roofdier.
« Weet je, » begon hij, zijn hoofd scheef houdend in gespeelde pret, « toen het telefoontje kwam dat je in het ziekenhuis lag, raakte ik meteen in paniek. » Hij lachte zachtjes en gemeen. « Maar toen dacht ik dat hij me eindelijk eens een plezier zou doen. »
Liliana’s adem stokte. Hij kwam dichterbij, zijn schaduw viel over haar gezicht. Toen schreeuwde hij, zijn stem galmde door de steriele kamer als een harde, brute explosie van minachting.
« Ze past helemaal niet bij je, Liliana! Simone is rijker! Ze is mooier! Ze belandt niet in het ziekenhuis, zwak en zielig zoals jij! »
De aderen in zijn nek zetten uit en hij balde zijn vuisten zo hard dat ze trilden. Haar hartslagmeter schreeuwde protesterend: « Attentie! Attentie! » – maar hij stopte niet. De verpleegsters stormden de kamer binnen, hun bezorgde gezichten vervaagden in de deuropening, maar het kon hem niet schelen.
« Denk je dat ik over ben gebleven vanwege mijn werk? Alsjeblieft, » sneerde hij. « Simone is eigenaar van een kunstgalerie aan Fifth Avenue. Ze heeft investeerders, macht. En jij? Je doet nog steeds alsof je bij liefdadigheidslunches bent en schrijft cheques uit met mijn geld. »
Liliana knipperde langzaam met haar ogen, een enkele, stille traan rolde over haar slaap. Hij wist het echt niet. Hij had geen idee dat er drie verdiepingen onder het Springwood-landgoed, in een klimaatgecontroleerde kluis, een origineel schilderij van Monet hing dat haar moeder haar had gegeven. Hij wist niet dat ze stiekem drie herenhuizen in Brooklyn bezat.
