Mijn naam is Lillian Carter en ik ben 59 jaar oud.
Zes jaar geleden hertrouwde ik met een man genaamd Ethan Ross, die toen 28 was – 31 jaar jonger dan ik.
Ethan en ik ontmoetten elkaar tijdens een therapeutische yogales in San Francisco. Ik was net met pensioen en kampte met rugpijn en eenzaamheid na het overlijden van mijn eerste man. Ethan was een van de docenten – charmant, zachtaardig en met dat stille zelfvertrouwen dat elke vrouw haar leeftijd deed vergeten.
Als hij lachte, leek de wereld te vertragen.
Vanaf het begin heeft iedereen mij gewaarschuwd:
« Hij wil je geld, Lillian. Je bent nog steeds in rouw, je bent weerloos. »
Ik heb immers een fortuin geërfd van mijn overleden man: een huis met vijf verdiepingen in het centrum, twee spaarrekeningen en een villa aan het strand in Malibu.
Maar Ethan heeft me nooit om geld gevraagd. Hij kookte, maakte schoon, wreef over mijn rug en noemde me zijn ‘vriendin’.
Elke avond voor het slapengaan gaf hij mij een glas warm water met honing en kamille.
« Drink het allemaal op, lieverd, » fluisterde hij. « Het zal je helpen slapen. Ik kan pas slapen als jij dat doet. »
En dus dronk ik.
Zes jaar lang dacht ik dat ik vrede had gevonden: liefde in haar puurste, zachtste vorm.
Tot die ene nacht.
Die avond vertelde Ethan me dat hij laat op zou blijven om een ‘kruidendessert’ te maken voor zijn yogavrienden.
« Ga eerst maar slapen, lieverd, » zei hij en kuste me op mijn voorhoofd.
