De nacht dat ik dacht dat ik gewonnen had
Het Hilton Manhattan Hotel schitterde die avond. Het gouden licht weerkaatste op de kristallen glazen gevuld met rode wijn.
Ik – David Harris, een 42-jarige zakenman – stond in het midden van de grote hal, met de hand van mijn nieuwe vrouw Emily, een vrouw die door iedereen ‘de perfecte match voor succes’ werd genoemd.
Witte rozen stonden langs het gangpad. Zachte jazz zweefde door de lucht. Gelach en klinkende glazen omringden ons terwijl gasten langskwamen om me te feliciteren.
Ik hief mijn kin op en voelde me trots. Ik geloofde dat ik het toppunt van geluk en roem had bereikt.
Terwijl ik mijn glas hief om te toosten, bleven mijn ogen verstijven en zag ik iemand stilletjes in de hoek van de kamer staan.
Een vrouw in een zwart kelnershemd, haar haar netjes naar achteren gebonden, met een dienblad met wijn in haar handen.
Ik voelde een spanning op mijn borst en toen begon ik hardop te lachen.
Zij was het – Anna Parker , mijn ex-vrouw.
De vrouw die elke avond voor me kookte, die naast me stond als ik niets had, die in me geloofde voordat iemand anders dat deed.
En nu stond ze daar: ze serveerde drankjes op mijn bruiloftsfeest.
Ik voelde me geamuseerd. Triomfantelijk.
Een vriend naast mij fluisterde met een grijns:
« Hé, is dat niet je ex-vrouw? »
« Het leven is mooi, hè? De een stijgt hoog, de ander valt laag. »
Ik grijnsde en antwoordde:
« Ze had moeten leren hoe ze haar man bij zich kon houden. »
Ik hief mijn glas opnieuw, ervan overtuigd dat ik gewonnen had.
Het moment dat de muziek stopte
