Op zee is alles kalm. De lucht reageerde in kalme golven en de wind streelde zachtjes. Maar onder deze schijnbare idylle lag een onzichtbare realiteit.
De broer van mijn man, Alex, stond erop dat ik « naar een bijzondere plek » werd gebracht, een plek die hij beschreef als prachtig en afgelegen. Ik stemde in met het geheim, onbewust van het ware doel van deze reis.
Zodra we van de kust wegvoeren, veranderde zijn toon. Zijn neutrale toon werd hard. Hij sprak over David, mijn vermiste echtgenoot, met een vreemde bitterheid.
« Hij was niet streng, » mompelde hij; hij was oude rekeningen aan het vereffenen.
Alex was altijd al geïnteresseerd geweest in Davids, mijn mans, zakenimperium.
Achter de façade van een zorgzame broer, ging een man schuil die tot alles bereid was, door zijn fortuin over te dragen aan mijn man – dingen die hij al lang had uitgebuit.
Hij rechtte zijn rug en zijn gezicht straalde van koude vastberadenheid.
Alles ging zo snel. De trap, het gelach, het warme water dat me omhulde.
« Zwem als je kunt! » riep hij voordat hij verdween, en het silhouet van de boot verdween aan de horizon.
Hij dacht dat hij het laatste woord had gezegd. Maar één ding wist hij niet: hij had allang beseft dat deze zeereis meer was dan een wandelingetje.
De volgende dag kon hij het zich niet veroorloven om alleen te zijn, want hij zag dat ik hem had verlaten. Hij werd gestuurd.
De volgende ochtend, veilig en wel, waren alle documenten verdwenen. Het was al moeilijk met de vissers van het advocatenkantoor.
Hij wist niet dat de kapitein van de man, Mark, en zijn bemanning er waren en toekeken. Ze redden me.
Toen Alex eindelijk wakker was geworden en naar zijn werk was gegaan om belangrijke beslissingen te nemen, kreeg hij een telefoontje van mijn advocaat.
Toen ik aankwam, denkend dat alles volgens plan was verlopen, trof hij me daar aan, kalm, gewikkeld in een deken, thee drinkend.
« Bedankt dat je gekomen bent, Alex, » zei mijn advocaat. « Meneer Mark, die hier is, dient een schriftelijk rapport in over het incident. We willen graag een reactie op het incident. »
Alex’ blik verduisterde. Hij besefte dat zijn plan mislukt was.
Hier, in deze kamer, had hij de controle niet meer. De puzzelstukjes begonnen in elkaar te vallen en de waarheid begon te bijten. Hij had mijn vastberadenheid en de waakzaamheid van degenen die me in de gaten hielden onderschat. Alles werd op dat moment beslist.
Mijn advocaat: « Het gaat gebeuren. Je kleine oplichterij blijft niet ongestraft, Alex. Je dacht dat je me in de oceaan had achtergelaten, dat je van me af zou komen, dat de zee veel geheimen herbergt. »
De schok stond op zijn gezicht geschreven. Alex wist dat zijn dagen in vrijheid voorbij waren.
