Het zonlicht van de late namiddag filterde door de stoffige jaloezieën van Miller’s Diner, een bescheiden wegrestaurant vlak bij Interstate 95 in Pennsylvania. De lucht rook naar gebakken uien, sterk gezette koffie en vage hoop. Het was een plek waar vrachtwagenchauffeurs snel een hapje aten, buurtbewoners roddels uitwisselden en de vluchtige momenten van het leven vrijwel onopgemerkt bleven.
In een hoekbankje zat een lange man in een verschoten hoodie zwijgend naar de menukaart te staren met een concentratie die meer honger dan nieuwsgierigheid verried. Zijn sneakers waren versleten, zijn spijkerbroek versleten en zijn gezicht verraadde niets. Voor het personeel leek hij gewoon een zwerver – gewoon een reiziger die het financieel moeilijk had en probeerde rond te komen in een restaurant waar zelfs bijvullen gratis was.
Toen de serveerster dichterbij kwam, klonk haar toon scherp.
« Luister, we bedienen hier geen armen, » snauwde ze, zo luid dat de klanten in de buurt meteen opkeken.
Op haar naambordje stond ‘Karen’, hoewel de meeste vaste klanten wisten dat ze alleen glimlachte als de fooien het waard waren.
De man keek op – kalm, maar verontrustend scherp. Even werd het stil in het restaurant. De vrachtwagenchauffeur schraapte ongemakkelijk zijn keel; de jonge moeder trok instinctief haar kind dichterbij. Niemand verwachtte problemen bij Miller’s, maar de serveerster had onbedoeld iets losgemaakt wat ze niet begreep.
