Drie jaar lang zag Marisol haar man elke nacht hun kamer verlaten om naast zijn moeder te gaan slapen. Ze begreep niet waarom en dacht dat er iets onuitsprekelijks achter dit gebaar zat. Aanvankelijk wilde ze zichzelf ervan overtuigen dat hij zich zo gedroeg uit mededogen, maar naarmate de maanden verstreken, namen twijfel en verdriet de overhand. Diego, haar man, was een kalme, attente man, altijd bereid om te helpen. Toch wachtte hij elke nacht tot zijn vrouw in slaap was gevallen voordat hij langzaam opstond en naar de kamer ernaast ging, die van zijn moeder Teresa. Marisol bleef alleen achter, haar ogen open in het donker, haar hart verkrampt door een bezorgdheid die ze niet langer kon verbergen. Toen ze hem naar de reden voor dit gedrag vroeg, antwoordde hij simpelweg dat zijn moeder bang was om alleen te slapen. Zo gingen drie jaren voorbij, gevuld met stilte, ogenschijnlijk respect en verborgen pijn. Op een nacht, die de afstand niet kon verdragen, besloot Marisol hem discreet te volgen. Ze zag Diego de kamer van zijn moeder binnenkomen en zachtjes de deur achter zich dichtdoen. Marisol hield haar adem in, drukte haar oor tegen de deur en hoorde Teresa’s zwakke stem vragen om zalf om het brandende gevoel op haar rug te verzachten. Haar man antwoordde met een tedere toon, behandelde haar voorzichtig, droeg handschoenen en smeerde de crème op de geïrriteerde huid van de oude vrouw. Marisols ogen vulden zich met tranen. Al die tijd had ze zijn stilzwijgen verkeerd geïnterpreteerd. De waarheid was veel eenvoudiger en mooier: elke nacht waakte Diego over zijn zieke moeder, die leed aan een pijnlijke huidaandoening en haar lijden verborg onder lange kleren en geforceerde glimlachen. Hij had ervoor gekozen haar te beschermen zonder erover te praten, uit bescheidenheid en kinderlijke liefde. Marisol keerde ontdaan terug naar haar kamer en begreep eindelijk de stille nobelheid van de man met wie ze getrouwd was. De volgende ochtend ging ze geschikte zorg kopen en klopte ze op Teresa’s deur om haar hulp aan te bieden. Vanaf die dag was zij degene die voor haar schoonmoeder zorgde, waardoor Diego eindelijk zonder zorgen kon slapen. Beetje bij beetje verbeterde Teresa’s gezondheid, herwon het huis zijn rust en ontdekte Marisol een diepe waarheid: ware liefde wordt niet gemeten aan passie of woorden, maar aan het vermogen om discrete gebaren en stille toewijding te begrijpen. Door te leren de last van het hart van haar man te delen, vond ze een vrede die ze nooit eerder had gekend
