— Jullie hebben niet eens geprobeerd me te begrijpen, — vervolgde ze. — Het was makkelijker om te lachen dan om vriendelijk te zijn. Ik wilde niet gewoon een knipbeurt. Vandaag is de trouwdag van mijn zoon. Ik heb mijn haar al tien jaar niet laten knippen of verven… sinds de dag dat ik mijn man heb begraven. Vandaag wilde ik er mooi uitzien — voor hem. Voor ons allebei.
De stilte werd bijna tastbaar. Geen van de vrouwen durfde haar aan te kijken.
— Ik hoop, — zei ze verdrietig, — dat wanneer jullie ouder worden, iemand jullie aan deze dag herinnert. En dat jullie dan begrijpen hoeveel pijn woorden kunnen doen.
Ze was al op weg naar de deur, maar draaide zich nog één keer om:
— Oh, ja. Ik was bijna vergeten te zeggen dat de eigenares van deze salon een oude vriendin van mij is. Ik denk dat ze graag zal horen wat voor geweldige medewerkers ze hier heeft.
Ze glimlachte — rustig, trots — en liep weg, terwijl alleen de geur van haar parfum en een zware stilte achterbleven.
