Mijn bakkerij stond op het punt definitief te sluiten. Een doodsbange oude man smeekte me om een taart. Ik hielp hem. De volgende dag kwam er een vrouw binnen. « Mijn grootvader heeft me over u verteld, » zei ze, en deed me een aanbod dat ik niet kon weigeren. Ik stond op het punt mijn falende bakkerij voor de nacht te sluiten toen er een oude man binnenstormde en me smeekte om op het laatste moment een taart te bakken voor de 80e verjaardag van zijn vrouw.
Hij vergat het volledig. Ik werkte de hele nacht door en stortte er mijn hart en ziel in. Ik had geen idee dat zijn kleindochter de meest gevreesde culinaire recensent van de stad was, en mijn kleine daad van vriendelijkheid zou uitgroeien tot de belangrijkste recensie van mijn hele carrière. Dit is het verhaal van de taart die een droom redde.
Voordat we de ovens aansteken, wil ik graag weten vanuit welke stad je vandaag kijkt, en zorg ervoor dat je je abonneert op onze dagelijkse verslaggeving. Oké, laten we naar die bakkerij gaan. Er is een speciaal soort hartzeer als je je eigen droom een langzame en stille dood ziet sterven. De afgelopen twee jaar was mijn bakkerij, dat allerlekkerste, mijn hele wereld.
Ik had mijn spaargeld en een banklening waar ik nu hopeloos op achterliep, in deze zaak gestoken. Het was een prachtig winkeltje, een bakkerij als een juwelendoosje, gevuld met de warme, troostende geur van mijn grootmoeders recepten voor kaneel, boter en langzaam karamelliserende suiker. In alle opzichten was het de bakkerij van mijn dromen.
