Ik zat al zeven uur in een taxi. Ik was vroeg in de ochtend vertrokken vanuit Gorny, vlakbij Tsjernihiv. Ik wilde er op tijd zijn voor de lunch. De chauffeur, een beleefde man, drong er niet op aan.
De weg was bezaaid met plassen en scheuren. Mijn knieën deden pijn bij elke bocht. Mijn artritis liet zich voelen. Ik zat op hete kolen, met de spuitzak stevig vastgeklemd.
Zelfgemaakte worteltaart. Drie lagen, roomkaasglazuur. Bedekt met vierentwintig marsepeinen worteltjes. Elk worteltje is met de hand gesneden.
Ik heb twee dagen gebakken en mijn handen deden pijn. Maar het is me gelukt. Ik wilde haar verrassen. Mijn dochter Olga werd veertig.
Ik heb besloten om onaangekondigd te komen. Zonder waarschuwing. Ik neem mijn lievelingstaart mee. Ik geef je een knuffel en zeg: « Gefeliciteerd, dochter. »
Ik dacht dat het zou smelten, maar dat gebeurde niet. Toen ik de ingang naderde, sloeg de regen in mijn gezicht. Ik was doorweekt, mijn regenjas plakte aan mijn rug. Mijn schoenen klotsten.
Ik was net de gang ingelopen, met een taart in mijn hand. Ik hoorde gelach uit de keuken komen. Ik herkende Olga’s stem meteen, ook al kwam die van achter de muur.
God, ik hoop dat ze ergens onderweg een ongeluk krijgt. Ik ben haar constante gezeur zo zat. En Dmitry voegde er, zoals altijd, lui aan toe: « Ja, of laat haar in ieder geval naar de datsja gaan. »
Ze liet ons vrij rondlopen. En opnieuw klonk het gelach, vrolijk en ondeugend. Ik zette de taart op het marmeren aanrecht. Dezelfde waar ik nooit op had mogen staan als hij warm was.
Ze zeiden dat het erg zou zijn. Ze draaide zich om, zei niets en liep weg. Nu wil ik graag met het verhaal beginnen.
Stap voor stap, tot in detail. Vertel ons wat er is gebeurd. En voordat we verder gaan, vertel het ons. Uit welke stad kom je?
Veel plezier, het wordt interessant. Mijn naam is Anna Sergejevna Bondarenko. Ik ben weduwe en woon al meer dan tien jaar alleen.
Ze overwon longkanker, ondanks dat ze nooit gerookt had. Zo is het leven. Ze werkte 32 jaar in de plaatselijke bibliotheek.
Ik herinner me nog kaartenbakken. Kruiden thuis staan alfabetisch gerangschikt. Het is geen rage. Ik ben gewoon gewend geraakt aan de volgorde.
Na de dood van mijn man, Igor Andrejevitsj, een plaatselijke arts, bleef ik in ons houten huis in Gorny wonen.
Het huis is oud, maar warm. De tuin bloeit. Mijn man heeft hem zelf aangelegd. Met zijn gouden handen.
Zijn vest hangt aan de kastdeur. Ik was het niet. Het ruikt naar vroeger. Herinneringen zijn beter dan welk gezelschap dan ook.
Mijn relatie met mijn dochter was allang bekoeld. Hoewel ik deed alsof ik het niet merkte, werden onze gesprekken steeds korter. Onze stemmen werden steeds gespannener.
Soms vergaderingen, soms klanten. Soms yoga, soms is er gewoon geen tijd, mam. Vorig jaar oud en nieuw ging ze met Dmitry naar Zatoka. En ze stuurden me een foto van een glas champagne.
En palmbomen. Geen telefoontje, geen kaartje. Alleen een bordje: « Het is hier warm, we zijn aan het relaxen, hoe gaat het? », gaf ik mezelf de schuld.
Ik dacht dat het mijn schuld was. Ik ben te rusteloos, ik roep te veel. Ik val ze te vaak lastig met taarten en sjaals. Ik ben saai voor jonge mensen.
Maar ze stuurde nog steeds pakketjes. Gebreide sokken, zelfgebakken koekjes. Een pot jam. Geld voor haar verjaardag.
Elk jaar werden de bedragen groter. Het was alsof ik hun aandacht probeerde te trekken. Maar het lukte nooit. Ik bleef dezelfde oma.
Wie zit er bij het raam te wachten? Wie knipt recepten uit oude tijdschriften? En stuurt ze naar haar dochter. Ook al weet ze dat ze ze niet eens zal openen.
Pas toen besefte ik hoe diep ze mijn liefde in hun financiële model hadden verankerd. Ik tekende de garantie.
Toen ze een lening afsloten voor een keuken. Toen voor een auto. Toen voor een vierkamerappartement. In Browary, met toegang tot een zwembad.
En vloerverwarming. Ze beloofden dat ze alles zouden sluiten zodra ze het oude tweekamerappartement verkocht hadden. Vervolgens gaven ze creditcards uit…
