Met geld kon je in New York bijna alles kopen – behalve datgene wat Victor Harrington het liefst wilde. Hij was een miljardair die bekendstond om zijn wolkenkrabbers, luxehotels en meedogenloze deals. Maar in zijn penthouse leefde zijn twaalfjarige dochter Arya in stilte.
Vanaf haar geboorte had Arya nooit gesproken. Specialisten uit Europa, therapeuten uit Californië, zelfs experimentele klinieken in Zwitserland – Victor had ze allemaal geprobeerd. Geen van allen hielp. Ze groeide op tot een prachtig meisje met goudblond haar en heldere, onderzoekende ogen, maar er kwam geen enkel woord over haar lippen. Sinds de dood van haar moeder, jaren eerder, was Arya’s stille wereld nog eenzamer geworden.
Op een lentemiddag reed Victors auto een bruisend stadsplein op. Hij had weer een belangrijke vergadering in een marmeren kantoortoren. Arya bleef op de achterbank zitten en staarde door het getinte raam naar de herrie van het gewone leven waar ze nooit aan zou kunnen deelnemen. Toen trok iets ongewoons haar aandacht.
Aan de overkant van het plein stond een meisje van haar leeftijd. Haar donkere huid glom van het zweet, haar kleren waren gescheurd en vuil, haar blote voeten stoffig van de stoep. In haar handen hield ze een klein glazen flesje vast, gevuld met een dikke, gouden vloeistof. Ondanks haar armoede straalden de ogen van het meisje vastberadenheid uit, alsof ze een schat bewaakten.
Haar naam was Mera Carter , een kind van de straat.
Arya’s kleine hand drukte tegen het glas van het raam. Om redenen die ze niet begreep, wilde ze dichterbij komen. Ze trok aan de mouw van de bestuurder tot hij haar met tegenzin liet uitstappen.
Arya kwam verlegen naar de fontein toe. Mera tilde de fles op en fluisterde: « Dit is niet zomaar honing. Mijn oma zei dat het hoop geeft. Het helpt je de stem die in je zit, te laten horen. »
Arya kantelde nieuwsgierig haar hoofd. Langzaam hield Mera de fles omhoog. Arya nam hem aan, aarzelde even en nam toen een slokje. De honing was zoet, warm, bijna brandend in haar keel. Ze hapte naar adem en greep naar haar nek.
En toen gebeurde het. Er klonk een geluid. Trillend, fragiel, maar onmiskenbaar.
« Papa… »
Aan de overkant van het plein stapte Victor het gebouw uit en verstijfde. Zijn aktetas gleed uit zijn hand toen het woord door de lucht sneed. Voor het eerst in twaalf jaar had zijn dochter gesproken.
En toen gebeurde het. Er klonk een geluid. Trillend, fragiel, maar onmiskenbaar.
