De storm sloeg in als een fysieke klap, een plotselinge, hevige stortbui die de wereld in een grijze waas veranderde. De regen sloeg tegen de voorruit, een meedogenloos gedreun dat de radio overstemde. Ik klemde me vast aan het stuur, mijn knokkels wit, de vertrouwde straatlantaarns van mijn wijk in Dawsonville nauwelijks zichtbaar door de stortvloed aan water. Toen ik de oprit opreed, was het huis, een plek die altijd een warm toevluchtsoord was geweest, nu een hol, zwart silhouet tegen de kolkende lucht.
Toen zag ik ze.
Drie kleine, ineengedoken figuurtjes op de veranda. De aanblik overspoelde me met een ijskoude schok van angst. Mijn drielingdochters – Jasmine, Jade en Joy – waren doorweekt tot op het bot, hun kleine lichaampjes trilden, niet alleen van de kou, maar van iets veel diepers.
« Papa! Papa! » schreeuwden ze, hun stemmen dun en schril tegen het gebulder van de wind.
Ik zette de motor af en rende naar buiten. De regen plakte onmiddellijk mijn kleren aan mijn huid. « Wat doe je hier buiten? Waar is Laura? » Paniek greep me naar de keel.
Jasmine, de oudste, keek op, haar gezicht bleek, haar ogen wijd open van angst zoals ik nog nooit eerder had gezien. « Papa, er zit een man binnen! Laura zei dat we hier moesten blijven en niet terug moesten komen voordat hij weg was. »
Jades stem was een gefluister. « Ze zei dat er iets ergs zou gebeuren als we het je vertelden. »
Mijn wereld kantelde. Mijn vrouw. Mijn dochters. Een vreemde in mijn huis. Een koude, giftige woede begon in mijn buik te borrelen en overschaduwde de angst. Ik nam ze in mijn armen, hun rillingen een constante, trillende herinnering aan haar verraad. « Blijf hier, » zei ik, met een gevaarlijk lage stem. « Papa regelt dit wel. »
De voordeur kreunde open, een sinister gekraak in het verder stille huis. De lucht was zwaar, geladen met een spanning die niets met de storm te maken had. Ik liep door de woonkamer, de foto’s van ons lachende gezin aan de muur spotten nu met me, elk kader een leugen. De stilte was zenuwslopend, alleen verbroken door de echo van mijn eigen hectische hartslag.
Ik bereikte de slaapkamerdeur en duwde hem open. De aanblik raakte me als een fysieke klap. Laura, mijn vrouw, verwikkeld in een gevecht met een vreemde. De man worstelde zich naar zijn kleren, maar mijn ogen waren op haar gericht. Haar uitdrukking was niet beschaamd, angstig of schuldig. Het was ergernis.
