Op een bruiloft waar we waren, zat mijn man de hele avond aan zijn vrouwelijke collega gekluisterd, dansend en lachend, terwijl hij me nauwelijks opmerkte. Toen iemand vroeg of hij getrouwd was, antwoordde hij nonchalant: « Niet echt. Het telt niet als ze niet interessant is. » Het gelach vulde de kamer. Ik stond daar, verstijfd. De volgende ochtend werd hij alleen wakker en besefte ik mijn waarde…
Hij werd alleen wakker. De kant van het bed waar ik had moeten liggen was koud, de lakens strak dichtgestopt alsof ik nooit had bestaan. Hij knipperde met zijn ogen in de ochtendstilte en doorzocht de kamer als een man die zich pas realiseert dat zijn zuurstofmasker niet op was, en ik glimlachte zachtjes vanuit de keuken, waar ik mijn laatste spullen al had ingepakt.
Hij wist het nog niet, maar zijn wereld was al voorbij. Achtergrondverhaal. Toen ik Daniel ontmoette, was hij fascinerend. Hij keek me aan alsof ik de enige in de kamer was, zelfs als ik niet sprak. Hij herinnerde zich de kleinste dingen, mijn favoriete pen, zoals ik een hekel had aan anjers. Ik verwarde aandacht met toewijding.
