De schoolkantine van Lincoln High School in Chicago was vol met leerlingen die zich tegoed deden aan hun gebruikelijke ochtendmaaltijd en bagels. Onder hen was Marcus Johnson, een zestienjarige nieuwkomer uit Atlanta. Marcus was lang, slank en bewoog zich rustig en zelfbewust. Hij was bij zijn tante ingetrokken nadat de baan van zijn moeder als verpleegster hem naar het buitenland had gebracht. Marcus was het wisselen van school overigens niet vreemd; hij wist maar al te goed dat ‘nieuw’ zijn vaak de verkeerde aandacht trok.
Marcus liep met een pak melk en een klein ontbijtbroodje door het drukke café toen er plotseling een stem door het lawaai heen klonk.
« Nou, nou, kijk eens wie daar is – de nieuwe, » sneerde Tyler Brooks, die erom bekend stond iedereen te pesten die niet aan zijn idee van « cool » voldeed. In twee systemen werd Tyler naar Marcus getransporteerd, met een dampende beker in zijn hand.
Marcus ging verder zonder zich ermee te bemoeien. Maar Tyler was niet het type dat zich iets aan zou trekken. Toen Marcus de tafel bereikte, stapte Tyler voor hem en blokkeerde zijn pad.
« Denk je dat je er zomaar binnen kunt lopen alsof het van jou is? Nee hoor, man. Wij zijn hier de baas, » sneerde Tyler, terwijl hij met een lachbui achter hem aan kwam.
Marcus’ kalmte en repercussies ontmoetten die van Tyler, maar hij zei geen woord. De stilte maakte Tyler alleen maar woedender. Plotseling, in een fractie van een seconde, bedoeld om hem in verlegenheid te brengen, gaf Tyler hem de koffiemok en morste de hele inhoud over Marcus’ shirt.
De kamer viel even stil. Er klonk gezucht van degenen die hem aanstaarden, onzeker of ze moesten lachen of het moesten merken. Heet water doorweekte Marcus’ kleren en druppelde op de stop.
« Welkom op Lincoln High, eerstejaars, » zei Tyler met een grijns, terwijl hij zijn lege beker opzij gooide.
Marcus balde zijn vuist, zijn borst brandde. Elk virus zette hem aan tot wraak, maar jarenlange discipline verspreidde zich. Acht jaar taekwondotraining had hem meer geleerd dan alleen vechten. Hij had een zwarte band, een regionaal kampioen. En bovenal had zijn coach hem één les bijgebracht: taekwondo was voor zelfverdediging, niet voor wéérs.
