Elke middag, meestal rond een uur of twee, drie, belde mijn dochter Kavya mij.
Ze was pas tien dagen eerder bevallen en zat thuis opgesloten met haar man in het dorp Bhawanipur, district Barabanki, Uttar Pradesh. Haar stem galmde door de hoorn:
— “Mam, ik ben uitgeput… Ik ben doodsbang… Kom alsjeblieft, ik kan dit niet langer verdragen…”
Toen ik die woorden hoorde, was ik compleet van streek, maar toen ik naar mijn man, Sri Shankar, keek, kon ik alleen maar ademhalen:
— « Wacht even. Je dochter is net getrouwd; maak je niet druk om de schoonfamilie. Het is normaal om huisgebonden te zijn – haar tranen zijn niet zo vreemd. »
Ik kon geen rust vinden. Nacht na nacht ging de telefoon; de pasgeborene huilde alsof haar borst gebroken was. Ik huilde ook, met mijn hart in mijn handen, maar ik was bang voor de roddels als ik haar ging halen.
Toen bereikte ik op een ochtend mijn grens. Ik maakte mijn man wakker en zei resoluut:
— « Ik moet nu gaan. Als haar schoonfamilie weigert, neem ik Kavya hoe dan ook mee naar huis. »
We snelden van Lucknow naar het huis van zijn ouders, meer dan dertig kilometer verderop. Toen we bij de rood betegelde poort aankwamen, zag ik iets wat de wereld deed kantelen. Alles vervaagde en ik zakte weg op de vloer van de binnenplaats.
In het midden stonden twee doodskisten naast elkaar, gedrapeerd in het wit en versierd met goudsbloemen. Wierookdamp steeg op uit het altaar en een begrafenishoorn klonk.
Mijn man slaakte een wanhopige kreet, zag mij en riep:
— “Oh God… Kavya!”
Mijn dochter was die nacht overleden…
De familie van haar man had ons na de bevalling niet ingelicht. De ergste wreedheid was dat naast Kavya’s kist een tweede kleine kist lag, gewikkeld in het wit: mijn naamloze pasgeboren kleindochter, het kind van Kavya en Rohit Yadav.
