😲😵Elke dag, na twaalf lange werkuren, kwam ik thuis en hoorde ik alleen maar de klachten van mijn man over het rommelige huis. Maar op een avond raakte mijn geduld eindelijk op – en besloot ik hem een lesje te leren dat hij nooit zou vergeten.
Na weer een vermoeiende dienst kwam ik binnen – twaalf uur op de been, dromend van in bed vallen en even uitrusten. Maar in plaats van vriendelijkheid of zelfs maar een vriendelijk woord, werd ik opnieuw met verwijten geconfronteerd.
« Het eten is op, de kinderen hebben overal speelgoed laten liggen, het huis ziet eruit als een puinhoop en jij komt nu net thuis. Wie moet dit allemaal oplossen? Waarom moet ik in zo’n chaos leven terwijl jij op je werk bent? »
Die woorden braken iets in me. Dag na dag had ik zijn onvrede verdragen en stond ik elke ochtend om vijf uur op om te koken, schoon te maken en alles in huis op te ruimen – allemaal ten koste van mijn gezondheid en rust.
Maar het geklaag hield niet op. Elke avond zag ik weer hetzelfde: een berg vuile vaat, speelgoed verspreid over de vloer, ongewassen was en vermoeide kinderen die aandacht nodig hadden.
