Hij schoof de telefoon over de tafel naar zijn broer toe en zorgde ervoor dat het scherm zichtbaar was. Zijn ogen werden groter toen hij besefte waar hij naar keek. Isabella’s gezicht verbleekte als het albasten tafelstuk op tafel. Haar grijns verdween en maakte plaats voor een blik van pure paniek.
‘Chloe, je hoeft dit niet te doen,’ stamelde ze, haar stem verloor haar gebruikelijke onverschillige toon.
« Oh, Isabella, » antwoordde ik met gespeelde vriendelijkheid. « Ik doe niets. Ik houd het veld gewoon vlak. »
De volgende ochtend, terwijl ik me voorbereidde op mijn sollicitatiegesprek, raasden mijn emoties door mijn hoofd. Ik had er altijd al van gedroomd om bij Solstice Innovations te werken. De gedachte aan het leiden van een team, het managen van projecten en het nemen van belangrijke beslissingen voedde mijn vastberadenheid. Maar nu wierp het spook van de ontdekking van de vorige avond een schaduw over mijn enthousiasme.
