Toen mijn verloofde en ik begonnen met het plannen van onze bruiloft, dacht ik dat de moeilijkste beslissingen zouden gaan over de smaak van de taart en de locatie van de ceremonie. Ik had nooit gedacht dat de echte uitdaging zou liggen in het kiezen van degene die het meest voor me betekende: mijn dochter.
Op mijn 45e was ik niet langer naïef over de liefde. Ik was al eerder getrouwd geweest, had een pijnlijke scheiding achter de rug en had nu het mooiste deel van mijn leven: mijn 11-jarige dochter Lily.
Ze was intelligent, grappig en sterker dan de meeste volwassenen die ik kende. Tijdens mijn scheiding verbaasde ze me met haar veerkracht, en ik beloofde mezelf dat ik nooit minder zou zijn dan wie dan ook.
Toen ik Rachel, mijn ex-verloofde, ontmoette, leek ze perfect. Op haar 39e was ze aardig, geduldig en leek ze vier jaar lang oprecht om Lily te geven.
We kookten samen, keken films en brachten weekenden door met lachen tot diep in de nacht. Rachel ten huwelijk vragen leek de logische volgende stap. Ze zei ja met tranen in haar ogen, en even dacht ik dat alles perfect was.
Rachel verdiepte zich in de bruiloftsplanning. De locatie, de bloemen, de jurken – ze was geobsedeerd door elk detail en had soms het gevoel dat ze zich voorbereidde op een fotoshoot voor een tijdschrift in plaats van op een bruiloft.
Maar ik zei tegen mezelf dat als het haar gelukkig maakte, het de moeite waard was
